چراغ روشن! تصور کن در جاده‌ای تاریک با اتومبیل در حال رانندگی هستی و برای یک لحظه چراغ‌های ماشینت خاموش می‌شود! چه احساسی به تو دست می‌دهد؟ احساس ترس، احساس ناامنی و از همه بدتر احساس نابینایی! و وقتی بعد از لحظاتی چراغ ماشینت که روشن می‌شود، متوجّه می‌شوی که چراغ‌های ماشین، چه نقشی در پیدا کردن راه و جاده داشته و دارند! حالا با هم قسمتی از زیارت جامعه‌ی کبیره را بخوانیم: «السّلام علی ائمّة الهدی و مصابیح الدجی ...» سلام بر پیشوایان هدایت و چراغ‌های روشنگر در تاریکی‌ها .... امام زمان ارواحنافداه چراغ روشنی بخش در جاده‌ی تاریک زندگی هستند! کافی است محبّت و مودّت آن را در دلت روشن کنی و ببینی که چگونه راه را در ظلمات و تاریکی‌ها پیدا خواهی کرد! امتحان کن و خواهی دید که این سخن هرگز یک استعاره‌ی ادبی نیست!