#شبهه این که اسلام برای کفاره ی برخی گناهان دستور داده برده آزاد کنند نه تنها هیچ دردی از برده ها دوا نمیکرد بلکه به ضرر برده ها بود چون مالکان برده ها اکثرا برای کفاره ی گناهانشان برده های پیر یا بیماری را آزاد میکردند که نه به دردشان میخوردند نه کسی آنها را میخرید و فقط نان خور اضافه بودند. پس چه بهتر که با آزاد کردن آنها هم کفاره گناهشان را داده و وجدانشان آسوده شود هم مردم به عنوان یک خیر و نیکوکار از آنها یاد کنند هم ار دست یک نان خور اضافی که سربارشان بود راحت شوند. اگر اسلام میخواست با برده داری مبارزه کند باید میگفت هرکس گناه کرد باید یک برده سالم و تندرست که قیمتش از فلان مقدار کمتر نباشد را آزاد کند