امکان پرداخت پول برای نماز و روزه میت، باعث تبعیض علیه فقرا و امتیازی برای ثروتمندان نیست؟ شخصی که زنده است،‌ باید در مهلت مقرر نسبت به نماز و روزه خود اقدام کند وگرنه مرتکب گناه شده و «اگر فرصت توبه پیدا نکند»، بعد از مرگ «حتی با وجود جبران توسط بازماندگان» ممکن است برخی مشکلات وی باقی بماند و جبران مادی کافی نباشد. وظیفه او این بوده که در مهلت باقی مانده عمر خودش، نماز و روزه قضای خود را به جای آورد؛ ضمن اینکه ممکن است وارثان او به نحوی از زیر هزینه کردن برای نماز و روزه قضای وی فرار کنند. در مورد فقیر تصریح شده است که اگر کسی تلاش خود را در انجام قضاهایی که بر گردنش است انجام داد اما بازهم به انجام برخی از آنها موفق نشد، اگر مال یا وارثانی نداشته باشد که بتوانند برایش جبران کنند، بدون هیچ موخذه ای بخشیده می‌شود زیرا تکلیف از سوی خدای مهربان، بر اساس «وسع و توان» انسان است. بنابراین اگر از این جهت نگاه کنیم، کار فقیر آسان‌تر است زیرا ثروتمند باید منتظر باشد که بازماندگانش برای او اقدام کنند اما تکلیفی برای فقیر و خانواده فقیرش نیست. اما از یک جهت، حکم نماز و روزه استیجاری به نفع فقرا و موجب کاهش فقر در جامعه است. معمولاً کسی که این کار را قبول می‌کند، نیازمنداست و نماز و روزه استیجاری بهانه‌ای برای پرداخت مبلغ به او در قبالی کار وی است. کاری که بی فایده برای معنویت انسان نیست. بنابراین فقیران، تنها دل خوش دارند به رحمت الهی که واسع است و ثروتمند، علاوه بر این دل خوشی، باید وصیت به جبران را نیز به درستی انجام داده و منتظر ادای وصیت توسط بازماندگان باشد. اینجا خوشا به حال فقیر.