هدایت شده از یک فنجان شعر از بداهه های دلم
منم یک زن ایرانی..
در این دنیای ظلمانی..
زنم بر آسمان فریاد:
که ای داد و صد بیداد..
چرا زن ها اسیر دست استکبارند؟!
ندارند آزادی در این دنیا..
یکی در قالب مانکن..
حراج فصل می باشد
یکی دیگر را چون عروسک
سرخاب و سفیدابش زنند اینجا..
و بهره ها می برند از این زیبا..
ولیکن در کشور خوب من
زنانش یک به یک پاکدامن..
در اینجا مهد آزادی..
زن است و زندگی دادن..
و من آزادِ آزادم
زن ایرانی ام ،دلشادم
قرار است دامنِ پاکم
عروج مردها باشد
و سربازان مولایم
در اینجا پرورش یابد..
بدان الگوی من زهراست
همو که یاور مولاست..
حجابم فاطمی باشد
کلامم زینبی رنگ است
و من پاک هستم و مانم
اگر چه ساز دنیا بدآهنگ است..
بداهه:ط_حسینی