مقدمه یکی از ارزشمندترین و بهترین کارها در نزد خداوند متعال زراعت و باغ‏داری است. خداوند تبارک و تعالی غذای انسان را در درختان و گیاهان قرار داده‏است. انبیاء و اولیاء همه کشاورز بودند، حضرت آدم علیه السلام زارع بود و امام صادق علیه السلام کشاورزی می‏کرد. ائمه معصومین علیهم السلام هیچ گاه درخت بی ثمر نمی‏کاشتند. در تاریخ ایران نیز همیشه کشت درختان مثمر رواج داشته‏است. پدران ما در گذشته درخت را به هدف رونق اقتصادی کسب و کار و تولید غذا کشت می‏کردند. این فرهنگ تا یک قرن گذشته نیز ادامه داشت. اما متاسفانه با سیاست‌های استعماری که از دولت‌های غربی به یادگار مانده و اکنون نیز ادامه دارد، باغ‌های میوه وسبزی در داخل وحاشیه شهرها به نابودی کشیده‏شده و به‌جای آن‏ها و به نام «پارک» و «فضای سبز» درختان بی ثمر و گیاهان غیرخوراکی کشت می‏شود. چه خوب است به جاي کاشت درختانی مانند کاج، اوکالیپتوس، اقاقیا و... ايجاد جنگل کاری بی ثمر، درختان مثمری مانند زيتون، نخل، انجير، گلابي، سيب و... کاشته شود؛ که از ميوه، چوب، برگ و ساير مزاياي آن‌ها استفاده شود.