پرورش عشق و محبت به پروردگار راهی برای توبه انسان است.
در دنیا عشق واقعی به آن معنا که انسان همه هستی خود را برای او فدا کند وجود ندارد؛
عشق واقعی یعنی محبت پروردگار را باید در دل گسترش داد؛
عشق به پدر و مادر که جزء بهترین عشق هاست هم به خداوند متصل است؛ چرا که رضايت خدا را در بر دارد.
حماقت است کسی جزء عشق به خدا را در دل جای دهد.

وی بیان کرد: ابا عبدالله الحسین نمونه بارز کسی است که عاشق خداست؛ چرا که تمام هستی خود را در راه عشق به خدا فدا می کند؛
و تمام اهل بیت نیز این گونه هستند که معشوق واقعی را شناخته اند و تمام عیار عاشق خدا هستند.
چون خداشناس نیستیم، در عشق به خدا ضعیف هستیم.
شناخت معشوق نیز تسهیل کننده بروز عشق است؛ پس باید خداشناس باشیم.

معلمی افزود: غیر از ذات خداوند در مورد خدا اندیشه کنید؛ در مورد صفات خداوند همچون عزیز، عالم، قادر، رحیم و...تفکر کنید.
ثمره ی عشق به خداوند؛ عشق به اهل بیت است؛ در نهایت انسان به آرامش درونی می رسد.
چرا که خداوند خود را اینگونه معرفی می کند: لایخلف المیعاد( خلاف وعده عمل نمی کند)
ان تنصرالله ینصرکنم( اگر خدا را یاری کنید او شما را یاری می کند)
و چه معشوقی از این والا تر و بهتر!.
وجزء دل بستن به چنین یاری شقاوت و سرگردانی است.