عراقي
( از خاطرات شهید محمد ابراهیم همت )
بچه‌ها كسل بودند و بي‌حوصله. حاجي سر در گوش يكي برده بود وزيرچشمي بقيه را مي‌پاييد. انگار شيطنتش گل كرده بود.
عراقي آمد تُو و حاجي پشت سرش. بچه‌ها دويدند دور آن‌ها. حاجي‌عراقي را سپرد به بچه‌ها و خودش رفت كنار. آن‌ها هم انگار دلشان‌مي‌خواست عقده‌هاشان را سر يك نفر خالي كنند، ريختند سر عراقي‌و شروع كردند به مشت و لگد زدن به او. حاجي هم هيچي نمي‌گفت.فقط نگاه مي‌كرد. يكي رفت تفنگش را آورد و گذاشت كنار سر عراقي.
عراقي رنگش پريد و زبان باز كرد كه «بابا، نكُشيد! من از خودتونم.» وشروع كرد تندتند، لباس‌هايي را كه كِش رفته بود كندن و غر زدن كه«حاجي‌جون، تو هم با اين نقشه‌هات. نزديك بود ما رو به كشتن بدي.
حالا شبيه عراقي‌هاييم دليل نمي‌شه كه...»
بچه‌ها مي‌خنديدند.
حاجي هم مي‌خنديد.
#شهیدانه
طلایه داران رجایی