درک دیر هنگام
🔹آقای ظریف، در تحلیلی نوشته اشت:
🔻"پس از ۴۰ سال کنشگری دیپلماتیک – در کنار آموزش و نگارش در زمینه روابط بین‌الملل - و تأمل و آموزش تمام وقت به دور از کانون توجه سیاست جهانی در دو سال گذشته، به چند نتیجه ابتدایی در مورد نظم جهانی کنونی رسیده‌ام. اینک، نکاتی برای تفکر و تأمل بیشتر تقدیم می‌کنم:
🔻تلاش سه دهه‌ای برای ایجاد یک نظم هژمونیک تک‌قطبی از طریق «جنگ‌های بی‌پایان»، «امنیتی‌سازی» و «اجبار اقتصادی» موفق نبوده است
🔻... جنگ کاربرد خود را به عنوان یکی از ابزارهای سیاست خارجی بکلی از دست داده است. تقریباً همه آغازگران جنگ‌ها در قرن‌های ۲۰ و ۲۱ در جنگ‌هایی که آغاز کرده‌اند شکست خورده‌اند و گاهی حتی نابود شده‌اند، یا در بهترین حالت نتوانسته‌اند به اهداف اعلام‌شده خود دست یابند.
🔻بسیاری از کنشگران دولتی و غیرحکومتی به طور همزمان در زمینه‌های مختلف «همکاری»، «رقابت» و «شبکه‌سازی» می‌کنند.
🔻ساختارهای جهانی سیال شده‌اند و دیگر نتایج را تعیین و تحمیل نمی‌کنند."
🔹ظریف چه رنجی می کشد برای فهمیدن واقعیات و فاصله گرفتن از توهمات القایی غرب! چقدر دیر! او و روحانی، آن روز که باید افول قدرت آمریکا را می فهمیدند، می ایستادند و به مقاومت پیروز فرا می خواندند، روایت تحریف شده به خورد مخاطبان دادند؛
🔻آمریکا می تواند ظرف پنج دقیقه می تواند توان نظامی ما را نابود کند.
🔻اگر توافق نکنیم، جنگ می شود.
🔻آمریکا کدخداست.
🔻باید همراه شویم؛ نمی‌توانیم در برابر قدرت‌های بزرگ بایستیم؛ با شعارهایی که گاهی هم توخالی است.
✍ محمد ایمانی