✅ عضویت رسمی در پیمان شانگهای؛ غلبه راهبرد بر تاکتیک 🔹عضویت رسمی جمهوری اسلامی ایران در پیمان همکاری‌های شانگهای، نقطه آشکارساز سیاست خارجی پویا، چندوجهی و متوازن کشورمان در نظام بین‌الملل محسوب می‌شود. 🔹سیاست خارجی متوازن، به معنای محاسبه دقیق وزن راهبردی بازیگران و تعیین نسبت آنها با منافع ملی ایران است. 🔹نگاه به شرق به معنی هم‌افزایی راهبردی میان ایران، روسیه و چین در برابر تهدیدات مشترک غرب، بر خلاف آنچه غربی‌ها سعی در القاء آن دارند، مفهومی کاملا متضاد با مفاهیمی مانند وابستگی به شرق بوده و اتفاقا برگرفته از قدرت بازیگری بین‌المللی کشورمان در قالب سیاست خارجی متوازن است. 🔹اکنون، عضویت رسمی ایران در سازمان همکاری‌های شانگهای به طور طبیعی منجر به نارضایتی و وحشت طرف غربی شده و تبلور خشم و شانتاژ رسانه‌های غربی و ضد انقلاب نیز در همین راستا قابل تفسیر است. 🔹بدون شک آنچه در جریان اعلام رسمی عضویت ایران در سازمان همکاری‌های شانگهای رخ داد، نقطه عطفی در سیاست خارجی متوازن جمهوری اسلامی محسوب می‌شود که با اصل قرار دادن تامین منافع ملی توانسته فضا را برای انتفاع حداکثری در این خصوص فراهم آورد. 🔹نکته مهم دیگر به اصالت نگاه راهبردی و لزوم ایجاد هم‌پیمانی‌های راهبردی در حوزه سیاست خارجی کشورمان باز می‌گردد. 🔹گرچه منافع ملی هر کشور تعریف و مختصات خاص خود را دارد و هر کشوری در نظام بین‌الملل قطعا با دیگر کشورها دارای افتراق و نقاط اختلاف است، اما در کنار ایجاد و تقویت مولفه‌های قدرت‌زا و اقتدارآفرین، بی‌تردید بخش قابل توجهی از منافع ملی را باید در چارچوب بازی هنرمندانه در همین میدان جستجو و تأمین کرد. 🔹بنابراین در ذیل یک نگاه کلان راهبردی، این هنر مجموعه دستگاه‌های تصمیم‌ساز و مجری سیاست خارجی کشور است که در عین حفظ خطوط قرمز خود، با تمرکز ‌بر اصل تأمین منافع ملی و تکیه ‌بر راهبرد دیپلماسی منطقه‌ای و تعامل با همسایگان بتواند منظومه‌ای را تعریف کند که نیازها و خواسته‌های خود را در مقاطع گوناگون برطرف سازد. 🔹این اتفاق به خوبی در روند عضویت جمهوری اسلامی ایران در سازمان همکاری‌های شانگهای رخ داده و می‌تواند به الگویی عملیاتی در راستای شکل دادن همکاری‌های راهبردی دیگر در حوزه روابط بین‌الملل تبدیل شود.