✨﷽✨ ✍مشغلهٔ زیاد مانعِ تعالیِ روحِ آدم می‌شود. (اهلِ معنا نوعاً زندگیِ بی‌مشغله‌ای داشته‌اند). کسی‌که زیاد درس می‌دهد، زیاد درس می‌خوانَد، زیاد در امورِ دیگران دخالت می‌کند، ذهنش برای معیشت شلوغ است، و حتّی کسی‌که پول‌دار است امّا برای این‌که چطور خرج کند ذهنش شلوغ است، معمولاً متوقّف است. دعایی از امامِ سجّاد (ع) است که "وَاستَفرِغ اَیّامی لِمَا خَلَقتَنی لَه"؛ (خدایا، وقتم را خالی کن برای کاری که مرا برای آن خلق کرده‌ای). اگر این دعا مستجاب شود، استقامت در راهِ خدا حاصل می‌شود؛ و استقامت، موجبِ برکاتِ مادّی و معنوی است: وَأَنْ لَوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْنَاهُمْ مَاءً غَدَقًا (جن، 16)؛ اگر بر طریقت استقامت بورزند، به آن‌ها آبی گوارا خواهیم نوشاند. البتّه این نصرت و امداد، آخرِ ماجرا نیست و خودش وسیلهٔ امتحان است؛ چنان‌چه در آیهٔ بعدی دارد که: لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ ۚ وَمَنْ يُعْرِضْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِ يَسْلُكْهُ عَذَابًا صَعَدًا؛ تا در این‌باره آنان‌ را بیازماییم؛ و هرکس از یادِ پروردگارِ خود دل بگردانَد، وی را در قیدِ عذابی افزون درآورَد. خیلی‌ها در اثرِ سلوک، به این ماءِ غَدَق رسیدند امّا فکر نکردند که همین وسیلهٔ امتحانِ آن‌هاست، بلکه آن‌را جایزهٔ خود و مالِ خود تصوّر کردند و با آن تصرّفاتِ نفسانی کردند و تفاخر نمودند و مغرور شدند و همان برکاتِ سلوک موجبِ نابودیِ ایشان گشت. این‌که در آیهٔ شریفه فرموده ذکرِ خدا را فراموش کردند، یعنی خودبین شدند و به خود نسبت دادند و فکر کردند خیلی خدا ایشان را دوست دارد که این عطایا را داده، درست مثلِ شیطان. نفهمیدند که داده تا بیازماید. https://eitaa.com/joinchat/1284702208C7c11ed722e