امام صادق‌(ع) در گفت‌وگویی با عبدالله بن جندب[1] سفارش‌های فراوانی به وی داشتند: ای عبداللَّه! ابلیس دام‌‌های خود را در این سرای فریب گسترده و هدفش از آن چیزی جز دست‌‌یابی به دوستان ما نیست، ولی سرای دیگر به دیده‌ی آنان چنان پرجلال است که هیچ چیزی را جایگزین آن نسازند. آه، آه بر دل‌‌‌هایی که سرشار از روشنایی است و دنیا از دیدگاه آنان تنها مانند مار گزنده خوش خط و خال و دشمنی بی‌زبان است. آنان با خدا انس دارند و از آنچه خوش‌‌گذران‌‌‏ها به آن عادت کرده‌‏اند، گریزانند. به یقین، اینان دوستان من‏ هستند که به خاطر آنها هر فتنه‌‏‌ای ریشه‌‌کن شود و هر بلایی برطرف گردد. ای پسر جندب! لازم است هر مسلمانی که با ما آشنا است در هر شبانه‌‌روز به ارزیابی خود پردازد و خود نگهبان نفس خویش باشد. اگر در کارنامه‌ی خود کردار نیکی دید، در صدد افزودن به آن باشد، و اگر گناهی مشاهده کرد از آن آمرزش بخواهد تا روز قیامت خوار نگردد. خوشا به حال بنده‌‌‏ای که بر خطاکارانی که از نعمت‌ها و خوشی‌های دنیا برخوردار شده‌‏اند غبطه نبرد. خوشا به حال بنده‌‏‌ای که دنبال آخرت باشد و برای به دست آوردن آن بکوشد. خوشا به حال کسی که آرزوهای دروغین سرگرمش نسازد. رحمت خدا بر کسانی باد که چراغی روشن و روشنگر بودند؛ آنان که با کردارهای شایسته‌ی خود و با نهایت تلاش خویش، مردم را به سوی ما خواندند. اینان مانند کسانی نیستند که به افشاگری رازهای [ناگفتنی‏] ما می‌پردازند. ای پسر جندب! مؤمنان آنانی هستند که از خدا می‌ترسند و نگرانند که آنچه از هدایت الهی نصیبشان گشته را از دست بدهند؛ هرگاه خدا و نعمت‌‌هایش را یاد کنند ترسان و نگران شوند و چون آیات الهی بر آنان خوانده شود، بر اثر نفوذ قدرت خدا که در قرآن متجلی شده، ایمانشان افزایش یابد و بر پروردگارشان توکل نمایند. ای پسر جندب! دیری است که جهل جان یافته و بنیانش نیرومند گشته و این برای آن است که مردم، دین خدا را بازیچه‌ی خود ساخته‌‌‏اند، تا ‌جایی که هر کس در ظاهر با عملش قصد تقرّب به خدا را دارد، در واقع چیزی غیر از خدا را قصد می‌کند و همین‌‌‏ها ستم‌کارانند. ای پسر جندب! اگر شیعیان ما ثابت قدم باشند، فرشتگان با آنان دست می‌دهند و ابرها بر سرشان سایه می‌افکند و مانند درخشندگی روز می‌درخشند و از آسمان و زمین، روزی نصیبشان گردد و چیزی از خدا درخواست نکنند، مگر آن‌که به آنان داده می‌شود. ای پسر جندب! در باره گناه‌کاران هم‌کیش خود جز سخن خیر، چیزی مگو و همگی از خدا درخواست کنید تا توفیق نصیبشان فرماید و دعا کنید تا به توبه رو آورند. پس هر کس در مسیر ما باشد و ما را دوست بدارد و با دشمن ما دوستی ننماید و آنچه را می‌داند بگوید و در مورد آنچه نمی‌داند یا فهمیدنش برایش دشوار است، اظهار نظر نکند، چنین فردی به بهشت راه خواهد یافت. ای پسر جندب! آن‌کس که فقط بر کردار خود تکیه نماید، نابود خواهد شد و آن‌کس که با تکیه بر رحمت و بخشش الهی گستاخ شود و دست به گناه زند نجات نخواهد یافت. ابن جندب پرسید: پس چه افرادی نجات خواهند یافت؟! امام(ع) فرمود: آنان که بین بیم و امید هستند، گمان می‌کنی که در اثر شوق به ثواب و ترس از کیفر، گویا دلشان در چنگال پرنده‌‌‏ای قرار گرفته است. ای پسر جندب! هر کس می‌خواهد که خداوند حوری بهشتی را به همسری‌اش درآورده و تاجی نورانی بر سرش گذارد، باید برادر مؤمن خود را خوش‌حال کند.