🔴
#زندگینامۀ مرحوم حضرت استاد اسدالله داستانی بِنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ به
#قلم_ایشان، قسمت ۱۸۵:
🔸... باز پدرم سكوت كرد؛ انگار منتظر پاسخ من بود. من خجالت میكَشيدم که به او چيزى بگويم؛ امّا پرسید: «چرا حرف نمیزنی؟ من كه به تو گفتم میخواهم با تو دوستانه حرف بزنم.» با خجالت گفتم: چه بگويم؟ هم دست ما خالی است و پول برگزارکردن عروسی نداريم، هم من درس میخوانم و هم كار درستوحسابی ندارم.
🔸پدرم كه دید من دربارۀ «آرامش» حرفی نزدم، خوشحال شد و فرمود: «خدا كريم است و روزیِ ما را تا امروز رَسانده و پس از اين هم خواهد رساند. تا من زندهام، ادارۀ مالی زندگیتان با من. تو هم دَرست را تا حدّی که دوست داری و میتوانی، ادامه بده.»
🔸سپس فرمود: «راستش را بخواهى، من میخواهم هرچهزودتر برایت زن بگیرم و تو را سروسامان دهَم و بعد، روانۀ حوزۀ علميّه كنم. چند وقت پيش در خواب دیدم که مرحوم حاجآخوندآقا به من فرمود: "چرا شيرخدا را به حوزه نمیفرستى؟ چرا به خواستۀ من عمل نمیكنيد؟" حالا نظرت را بگو.» گفتم: اجازه دهيد که مقدارى فكر كنم. فرمود: «باشد. تا شب فکر کن.»
🔸از روزِ گذشته، مَحبّت «آرامش» در دلم نشسته بود و امروز كه او را ديدم، پسنديدم. او ۱۳ سال داشت و نسبت به سنّش دخترى مؤدّب و خوشرنگورو بود؛ ولی مراتب تكميلشدن را نپيموده بود و اگر با او ازدواج میکردم، باید خودمان بعضی از كارها و رسمها را به او ياد میداديم.
🔸از آن لحظه به بعد، من به این مسائل فکر میکردم كه آيا با او خوشبخت خواهم شد، آيا او یک عمر با خانوادهام سازگار خواهد بود، آیا در رشد فكر و امور زندگىام به من کمک خواهد كرد، آیا میتواند فرزندان خوب و سالم به دنيا آورد و آنان را خوب تربيت كند، و پرسشهای بسیار دیگر.
🔸البتّه از جهت دينداری اش خاطرجمع بودم؛ چون پدرش، ميرحبيبآقا، خيلی متديّن بود و مادر مرحومهاش، عمّهام، از خانوادۀ ما بود و زنان روستایمان او را ستایش میکردند. ...
📖 شیرخدای آذربایجان، ص ۲۴۴ ـ ۲۴۶.
@benisiha_ir