متن دعای هفتم صحیفه سجادیه یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ‌ ای آنکه لایق نام خدایی/ گره‌های گرفتاری گشایی وَ یَا مَنْ یُفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدَائِدِ‌ ای آنکه هر بلای سخت و دشوار/ شود با قدرت تو حل و هموار وَ یَا مَنْ یُلْتَمَسُ مِنْهُ المَخْرَجُ إِلَى رَوْحِ الْفَرَجِ‌ ای آنکه دست‌ها سویت براهند/ گشایش، راحتی زین راه خواهند ذَلَّتْ لِقُدْرَتِکَ الصِّعَابُ وَ تَسَبَّبَتْ بِلُطْفِکَ الْأَسْبَابُ به دستت هر کلاف مشکلی باز/ هر آنچه لازم، آن لطفت سبب‌ساز وَ جَرَى بِقُدْرَتِکَ الْقَضَاءُ وَ مَضَتْ عَلَى إِرَادَتِکَ الْأَشْیَاءُ امور هستی از نیروت جاری/ همه چیز از اراده توست ساری فَهِیَ بِمَشِیَّتِکَ دُونَ قَوْلِکَ مُؤْتَمِرَةٌ وَ بِإِرَادَتِکَ دُونَ نَهْیِکَ مُنْزَجِرَةٌ بخواه، آن چیز فرمان برده بی‌وحی/ نخواهی، باز می‌داریش بی‌نهی أَنْتَ الْمَدْعُوُّ لِلْمُهِمَّاتِ وَ أَنْتَ الْمَفْزَعُ فِی الْمُلِمَّاتِ به هر امر مهم سویت دعامان/ پناهی تو، به بدبختی برامان لا یَنْدَفِعُ مِنْهَا اِلّا مَا دَفَعْتَ وَ لا یَنْکَشِفُ مِنْهَا اِلّا مَا کَشَفْتَ نگردانی بلا از ما، نگردد/ نسازی برطرف، کی دفع گردد وَ قَدْ نَزَلَ بِی یَا رَبِّ مَا قَدْ تَکَادَنِی ثِقْلُهُ به دوش افتاده یا رب باری آن دم/ ز سنگینی آن گشته کمر خم وَ أَلَمَّ بِی مَا قَدْ بَهَظَنِی حَمْلُهُ ندارم من تحمل زیر این بار/ شدم درمانده و بیچاره، این بار وَ بِقُدْرَتِکَ أَوْرَدْتَهُ عَلَیَّ وَ بِسُلْطَانِکَ وَجَّهْتَهُ إِلَیَّ ز نیروی تو بر من وارد آمد/ تویی چیره بر آنچه بر من آمد فَلا مُصْدِرَ لِمَا أَوْرَدْتَ وَ لا صَارِفَ لِمَا وَجَّهْتَ چو وارد شد ز تو بیرون نگردد/، چون از سوی تو آمد برنگردد وَ لا فَاتِحَ لِمَا أَغْلَقْتَ وَ لا مُغْلِقَ لِمَا فَتَحْتَ گشایش نیست در آنچه تو بستی/ نه بسته است ار گشاینده تو هستی وَ لا مُیَسِّرَ لِمَا عَسَّرْتَ وَ لا نَاصِرَ لِمَنْ خَذَلْتَ نه آسان گردد آنچه سخت سازی/ ندارد یاور آن که پست سازی فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ درودت یا رب اینک بر محمد/ درودت باد بر آل محمد وَ افْتَحْ لِی یَا رَبِّ بَابَ الْفَرَجِ بِطَوْلِکَ گشا یا رب در مشکل‌گشا را/ برایم، ای توانگر، ماندگارا وَ اکْسِرْ عَنِّی سُلْطَانَ الْهَمِّ بِحَوْلِکَ به نیروی دگرگون‌سازت، از من/ تو بدحالیِّ چیره گشته، برکَن وَ أَنِلْنِی حُسْنَ النَّظَرِ فِیمَا شَکَوْتُ و در آنچه شکایت دارم از آن/ مرا بر آنچه خوش بینم، تو برسان وَ أَذِقْنِی حَلاوَةَ الصُّنْعِ فِیمَا سَأَلْتُ خبر از کار شیرین تو، دارم/ چشان بر من از آنچه خواستارم وَ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً وَ فَرَجا هَنِیئا ببخش از رحمتت بر من که دل خواست/ گشایش ده مرا زآنچه گواراست وَ اجْعَلْ لِی مِنْ عِنْدِکَ مَخْرَجا وَحِیّا گرفتارم تو دانی، با دعایی/ به زودی ده مرا راه رهایی وَ لا تَشْغَلْنِی بِالاهْتِمَامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِکَ وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِکَ‏ ز پر کاری نداده باشم از دست/ از آنچه واجبات و مستحب است فَقَدْ ضِقْتُ لِمَا نَزَلَ بِی یَا رَبِّ ذَرْعا توانم کم شد‌ ای پروردگارم/ ز آنچه آمده بر روزگارم وَ امْتَلَأْتُ بِحَمْلِ مَا حَدَثَ عَلَیَّ هَمّا تحمل کرده‌ام آنچه شکنجه است/ وجودم اینک آکنده ز رنج است وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَى کَشْفِ مَا مُنِیتُ بِهِ تو هستی آن توانا بر زدودن/ هر آنچه بود و من خواهم نبودن وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِیهِ تو هستی آن توانایی که، از من/ بسازی برطرف بدحالیِ من فَافْعَلْ بِی ذَلِکَ وَ إِنْ لَمْ أَسْتَوْجِبْهُ مِنْکَ پس اینک خواهشم را خود ده انجام/ اگر هم نیست حقم خوب فرجام یَا ذَا الْعَرْشِ الْعَظِیمِ تویی فرمانروایی که عظیمی/‌ ای آنکه صاحب عرش عظیمی @besharat_ir