شواهد دیگر در مورد طبیعت مارپیچی کهکشان راه شیری از خصوصیات دیگر این کهکشان به دست می‌آید. به عنوان مثال ستاره‌شناسان میزان گرد و غبار موجود در کهکشان راه شیری و رنگ‌های غالب نور قابل مشاهده را اندازه‌گیری کرده‌اند. نتایج نشان می‌دهد که میزان گرد و غبار و رنگ‌های غالب مرئی با آنچه در کهکشان‌های مارپیچی معمولی مشاهده می‌کنیم مطابقت دارد.
تمام این شواهد کمک می‌کند تا تصویری از ساختار کهکشان راه شیری حتی اگر نتوانیم از آن خارج شویم و از بیرون نظاره‌گر آن باشیم، به دست آوریم.
بازوهای کهکشان‌های مارپیچ مانند چراغ قرمز هستند که در آن گاز و ستارگان به صورت متراکم‌تری حضور دارند و آرام‌تر حرکت می‌کنند. زمانی که مواد دیگر از بازوهای مارپیچ متراکم عبور می‌کنند، این بازوها بیشتر فشرده می‌شوند و ستاره تشکیل می‌شود.
این بازوهای مارپیچ حاوی مقدار زیادی گرد و غبار و گاز هستند و مرکز کهکشان را احاطه کرده‌اند. ستارگان جدید دائماً در بازوها شکل می‌گیرند. بازوها در قسمتی که دیسک کهکشان نامیده می‌شود وجود دارند و ضخامت آن‌ها تنها در حدود 1,000 سال نوری است.