چرا وقتى به دامن طبيعت مى رويم احساس آرامش مى كنيم؟ ... براى اينكه هر يك از موجودات طبيعت ، نقش فطرى و طبيعىِ خود را ايفا مى كنند ... و نقابى به چهره ندارند ... چشمه اى كه از دلِ صخره ها بيرون مى تراود ، درختانى كه به سوى آسمان ، دست افراشته اند ، آبشارى كه با آوايى دلنشين از بلندا به نشيب مى ريزد ، آهويى كه در بيشه زاران و دامنهء كوهساران ، آزاد و رها مى خرامد و مى جهد ... همه و همه ، جان ما را سرشار از نشاط و حيات مى كند ... طبيعى بودن و بى نقاب زيستن ، سر چشمه ی زيبايى ها و آرامش روح است . 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹