هدایت شده از عرفان، اوج ناز
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۴۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد «ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ»:
ﺩﺭ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻴﻢ:
ﻓﻠﺎ ﺗﺴﻠﺐ ﻣﻨﯽ ﻣﺎ ﺍﻧﺎ ﻓﻴﻪ.
ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺩﺍﺭد!
ﻳﻌﻨﯽ:
ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﮕﻴﺮ.
ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﺭﺑﻨﺎ ﻟﺎ ﺗﺰﻍ ﻗﻠﻮﺑﻨﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺫ ﻫﺪﻳﺘﻨﺎ؛
ﺧﺪﺍﻳﺎ، ﺍﻳﻦ ﻫﺪﺍﻳﺘﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﮕﻴﺮ.
ﭼﻪ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﻠﺐ ﻧﺸﻮﺩ؟
ﭼﻪ ﺿﻤﺎﻧﺘﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺳﺘﻤﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎﺷﺪ.
ﭘﺲ ﺧﻮﻑ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻈﻤﺖ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﻑ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﻢ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﻠﺐ ﺷﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﻭ ﻳﺸﻔﻘﻮﻥ ﺃﻥ ﻳﺴﻠﺒﻮﺍ ﻣﺎ ﺃﻋﻄﻮﺍ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺪﯼ؛
ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ، ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﺗﮑﺮﺍﺭ «ﺍﻫﺪﻧﺎ ﺍﻟﺼﺮﺍﻁ ﺍﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ» ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﻢ، ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﺮﺩﻩ، ﺍﻣﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻪ؟
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻳﻢ.
ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﻨﺪ.
ﺍﮔﺮ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺮﺳﺪ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ.
ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ،
ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﻫﺪ.
ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﻳﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﻭ ﺟﻮﺭ ﺗﺮﺱ ﺩﺍﺭﻧﺪ:
ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻟﻬﯽ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺍﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﻭﺟﻞ ﻭ ﺧﺸﻴﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ،
ﻭ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺍﻓﺘﻨﺪ، ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ.
ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻳﺎﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺁﻧﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻳﺎﺕ ﺗﮑﻮﻳﻨﯽ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺁﺛﺎﺭ ﻧﻔﻮﺫ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺎﻓﺬ ﺍﺳﺖ،
ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﺁﻳﺎﺕ ﺗﺸﺮﻳﻌﯽ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺄﻣﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ.
ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﯼ ﻭﺍﻓﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ.
@nazz_ir