هدایت شده از عرفان، اوج ناز
(۸۱) از آیت الله مصباح یزدی ادامه سخن در مورد خوف و رجا ‏ﺍﺯ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﻗﺮﺍﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ‌ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ، ﺍﻧﺴﺎﻥ‌ﻫﺎﻳﯽ ﻣﯽ‌ﺯﻳﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ‌ﻫﺎﻳﯽ ﻫﺴﺖ. ‏ ‏ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﺎﻭﺵ‌ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻪ‌ﻫﺎﯼ ﮔﻨﺪﻣﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ‌ﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺳﺮﺷﻨﺎﺱ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺩﻓﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ‏ ‏ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ، ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺪﻡ‌ﻫﺎ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺗﻠﻒ ﻧﺸﻮند. ‏ ‏ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺎﺩﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻋﺬﺍﺏ‌ﻫﺎ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ‌ﻫﺎﻳﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺬﺍﺏ‌ﻫﺎ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ‌ﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺏ‌ﻫﺎ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﻧﺸﻮﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺳﺪ. ‏ ‏ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺱ ﺍﺻﺎﻟﺘﺎ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ‌ﻫﺎ ﮐﺎﺭ ﺑﺪﯼ ﺑﮑﻨﻨﺪ، ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﻋﺬﺍﺑﯽ ﻣﯽ‌ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﻴﻢ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﺵ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ‌ﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻮ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ. @nazz_ir