⭕️ شاه و رژیم صهیونیستی اندیشه و انگیزه آفرینندگان اسرائیل ( ۱۰ ) 🔻 جنگ جهانی اول توطئه صهیونیست‌ها و بریتانیا 💢 نخستین جنگ جهانی در سال 1292ش. با توطئه صهیونیست‌ها و دولت بریتانیا در راه فروپاشی دولت عثمانی و تجزیه آن کشور پهناور اسلامی تدارک دیده شد. 💢 در این جنگ خانمان‌سوز، با شکست عثمانی‌ها و عقب‌نشینی نیروهای آن از سوریه و لبنان، براساس قرارداد 1916م. سایکس- پیکو شهرهای بیروت، صور و صیدا که «سوریه شمالی» نامیده می‌شد به دست ارتش فرانسه افتاد و « سوریه جنوبی» که شهرهای ساحلی تل‌آویو، یافا، حیفا، بیت‌المقدس و اردن را در بر می‌گرفت، همراه بین‌النهرین(عراق) به تصرف ارتش انگلستان درآمد. 💢 دولت انگلیس برای شکست نیروی عثمانی بر آن شد که با وعده‌های دروغین به عرب‌ها و انگیختن اندیشه‌های ناسیونالیستی و نوید برپایی امپراطوری عربی، آنان را در درون سرزمین‌ عثمانی به خیزش و شورش وادارند و بدین گونه دولت عثمانی را از درون با ناآرامی‌ها و درگیری‌های شکننده دست به گریبان سازد و از طرف دیگر از تشکیلات جاسوسی و زیرزمینی صهیونیست‌ها در راه چیرگی بر عثمانی‌ها بهره بگیرد. 💢 صهیونیست‌ها آنگاه که دریافتند دولت بریتانیا برای شکست عثمانی به همکاری‌های جاسوسی- تروریستی آنان نیاز مبرم دارد. فرصت را غنیمت شمرده آن دولت را برای گرفتن تضمین در مورد واگذاری سرزمین فلسطین به یهودیان و موافقت با برپایی یک دولت صهیونیستی در آن سرزمین زیر فشار گذاشتند. 💢 دولت بریتانیا روی اهمیتی که فلسطین از نظر استراتژیک برای او داشت و روی نیاز به همکاری‌های اطلاعاتی و جاسوسی صهیونیست‌ها، بر آن شد که به خواسته آنان پاسخ مثبت دهد. 💢 از این رو، کابینه جنگی انگلستان پس از هماهنگی با آمریکا و فرانسه در تاریخ 31 اکتبر 1917م. پایه‌گذاری « وطن ملی یهود» در فلسطین را به تصویب رسانید. 💢 وزیر خارجه آن روز بریتانیا به نام آرتور جیمز بالفور بی‌درنگ طی نامه‌ای به صهیونیست‌ها، خبر آن را اعلام کرد. این نامه که به «وعده بالفور» شهرت یافت برای صهیونیست‌ها در پایه سند مالکیت خاک فلسطین بود. 💢 آنها این نامه محرمانه و پنهانی را جهشی آرمانی در راه رسیدن به هدف خود به شمارآوردند و از این که در تاریخ زندگی سیاسی خود از جانب یک ابر قدرت به عنوان«ملت یهود» خوانده شده‌اند، به خود بالیدند و آن را از بزرگترین موفقیت‌های سیاسی خود پنداشتند. 📚 سید حمید روحانی، فصلنامه 15 خرداد، دوره سوم، سال بیست و یکم، شماره 78 و 77، ص 52-54. 🆔 @Bonyadtarikh