📜 |🔰انتظار، نه احتراز است نه اعتراض! 🕊ميرفطروس در كتاب خود، انتظار را مذهب احتراز معرفى مى كند؛ مذهب كناره‏ گيرى و گوشه‏ گيرى، مذهبى كه نمى‏ تواند كارى‏ صورت دهد، پس دهن‏ كجى مى‏ كند و كنار مى‏ كشد. 🕊 دكتر شريعتى، انتظار را مذهب اعتراض مى‏ دانست؛ مذهبى كه حرفى دارد و كارى مى‏ تواند و به آنچه مى‏ گذرد دل نمى‏ بندد و همه ظلم‏ ها و بيدادها را با يك نه‏ ى بزرگ كه از سقيفه آغاز شد، پيش مى‏ راند. 🕊انتظار نه احتراز، نه اعتراض، كه آمادگى و سازندگى و تقدير و تدبير و تربيت و تشكّل جديد را در دامان خويش دارد. 🕊روح انتظار با دستيابى به امن و رفاه و رهايى كه آرمان ‏هاى انسان معاصر و شايد خود ما هم باشد، آرام نخواهد گرفت و كسانى كه همراهى حجّت و معيّت محمّد و آل محمّد را مى‏ خواهند نمى ‏توانند تا اين سطح قرار بگيرند و تا اين حدّ آرام باشند. 🕊 ما كه از ضرورت وحى و اضطرار به حجّت و انتظار حجّت دم مى ‏زنيم بايد از اول حساب را روشن كنيم و سنگمان را حق كنيم! 🕊 چون ما مدعى هستيم كه آدم براى بيشتر از هفتاد سال برنامه ‏ريزى شده و معتقد هستيم كه بافت و ساخت انسان و جهان با اين سطح از رفاه و امن و رهايى، سازگار نيست. تحول نعمت ‏ها و محدوديت ‏ها و خودآگاهى و مرگ ‏آگاهى، آدمى را در متن رفاه، راحت نمى ‏گذارد. 🕊اگر ما مسأله قدر و استمرار و ارتباط هاى حتى محتمل و پيچيده با عوالم مشهود و غيب را در نظر بگيريم و اگر ما براى اين وسعت، طرح و تدبير و تربيت و تشكّل را دنبال كنيم، ناچار انتظار ما از حجّت و انتظار ما براى حجّت شكل ديگرى مى ‏گيرد و انتظار ما در جايگاه خويش مى ‏نشيند. ❛❛ عین‌صاد 📚  | ص ۱۲ #⃣ -----•••🕊•••----- https://eitaa.com/joinchat/218431711C14f6136d65 -----•••🕊•••----