گفت: «جسارت منو ببخشین! به‌خاطر خودتونه. بذارین این بازی تموم بشه نه اینکه با حرکت نسنجیده شما خراب بشه! بچّه‌های ما اشتباه نمیکنن! شما فقط مراقب خودتون باشین نه چیزایی که به شما ارتباطی نداره.» با اینکه با لحنش آرام میشدم، امّا با کلماتش میترسیدم، فقط توانستم بگویم: «چشم!» آرام گفت: «چشمتون روشن! موقع خداحافظی‌ست، امری ندارین؟!» شوکّه شده بودم که باید از پیشم برود. گفتم: «نه؛ ینی نمی¬دونم! حالا چی میشه؟ برم ترکیه چیکار؟ بقیّه‌ش؟» گفت: «خودتون میدونین، نمیدونم! امّا حدسم اینه که باید به سفرتون ادامه بدین.» گفتم: «ببخشید! میدونم نباید کنجکاوی کنم، امّا چرا روی گردن ماهدخت رو معاینه کردین؟ اون جای زخم چی بود؟» گفت: «عزیز مادر! وقتی میدونی که نباید کنجکاوی کنی، پس کنجکاوی نکن! فراموشش کن، مبادا به سرت بزنه و بهش دقّت کنی و باهاش درباره این چیزا حرف بزنی! دقّت کن دخترم.» گفتم: «چشم!» گفت: «وقت رفتنه، امیدوارم موفّق باشین.» خداحافظی کردیم و آن خانم رفت. او رفت در حالی که من جمع اضداد شده بودم! سؤال‌هایم زیادتر شده بود، امّا نباید به آن فکر میکردم؛ میترسیدم، امّا نباید میترسیدم؛ حرف داشتم، امّا باید وانمود میکردم که همه‌چیز اُکی هست. آدم‌های جالبی هستند، امّا... آرامند، امّا گاها گوشت تلخ! با لحنشان آرامی و با کلماتشان ترسو! خدا حفظشان کند! رمان #نه ادامه دارد... @Mohamadrezahadadpour ‌‎‌‌‌࿐჻ᭂ⸙🍃🌸🍃⸙჻ᭂ࿐ به کانال کمیل بپیوندید @chanel_komeil