البته این الهام نسبت به افراد مختلف دارای مراتب مختلف و شدّت متفاوت می شود، یعنی نسبت به متّقین و اولیای خداوند، انبیاء، مرسلین و... فرق می کند. در اولیای خاص این ادراک درونی به حدّی تقویت می شود که عقل ما از درک آن نوعاً عاجز است؛ یعنی تا حدودی آن را درمی یابیم امّا فهم ما به کنه و ژرفای آن نمی رسد و آن القایی را که از ناحیۀ خدا نسبت به این قلوب مطهّره صورت می گیرد امثال ما نمی توانیم درک کنیم. ⬅️به هر حال الهام همان القاء است که از ناحیۀ خداست و عمومیت دارد. در آیۀ شریفه هم آمده است: فَاَلْهَمَهٰا فُجُورَهٰا وَ تَقْویهٰا خداوند الهام فرمود بدیها و خوبیها را به انسان. ( شمس / 8.) این عقل عملی است و مربوط به همه انسانهاست. یعنی همان شعور نسبت به این که چه چیزی زشت است و چه چیز زیباست. چه عملی خوب و چه عملی بد است؛ این عمومی است. البته متّقین و اولیاء و انبیاء و مرسلین الهامات خاص خودشان را دارند امّا قماش و نوع یکی است یعنی همۀ الهامات در هر مرتبه، القایی الهی و معرفتی درونی و شعوری مرموز است. 🍃ثنای خداوند🍃 حضرت زهرا (سلام الله علیها) در ادامه فرمودند: ✨* وَالثَّناءُ بِمٰا قَدَّمَ یعنی ثناء خدای راست به آنچه پیش فرستاد. ⬅️حضرت اشاره می کنند که خداوند نعمت هایی را قبل از خلقت من و تو، قبل از آمدن من و تو، فرستاد که اگر آنها نبود اصلاً من و تویی به وجود نمی آمد. ⬅️نعمت هایی از قبیل خلقت کهکشانها، سحابی ها، کرات، زمین و... که همۀ اینها به هم وابسته است. یک ذرّه کاه هم از نظر وابستگی اش در نظام وجودی همین طور است. یعنی اگر همۀ خلقتی که قبل از او شده نبود او هم نبود. ✨* مِنْ عُمُومِ نِعَمِ ابْتَدَأَهٰا و از عموم نعمت هایی که خداوند ابتدائاً عطا نموده است. در باب نعمت هایی که خداوند عطا می کند بعضی از نعمت ها مسبوق به درخواست است و بعضی مسبوق نیست. یک وقت ما از خداوند نعمتی را تقاضا می کنیم و خدا عنایت می کند، این نعمت مسبوق به درخواست است. اما نعمت هایی هم داریم که بدون درخواست عنایت می شود. ⬅️حضرت زهرا (سلام الله علیها) اشاره به آن نعمت های بدون درخواست دارد. ✨* وَ سُبُوغِ آلاءٍ أسْدٰاهٰا و فراوانی نعمت هایی که عطا کرده است. تا اینجا حمد و ثنا بر آن نعمت هایی که خداوند بدون درخواست عنایت فرموده بود یعنی ثناء برای آن نعمت های بدون درخواست و فراوان. ✨* وَ تمٰامِ مِنَنٍ أوْلاهٰا ⬅️یعنی شکر و سپاس نسبت به خداوند برای همۀ منّتها ـ که باز اشاره به نعمت ها است ـ که بذل نمود برای ما. ⬅️باید توجه کرد خدا آنقدر به ما نعمت داده است آن هم بدون درخواست که اصلاً قابل قیاس با درخواستهایمان نیست. مثل نسبت نامحدود به محدود است. ⬅️ نعمت هایی که خدا بدون درخواست به ما عطا کرده با نعمت هایی که به درخواست ما عطا شده همین نسبت را دارد. یعنی نعمت های با درخواست ما محدود است امّا نعمت های بدون درخواست ما نامحدود است. در دعاها داریم: یا مُبْتَدِئاً بِالنِّعَمِ قَبْلَ اسْتِحْقٰاقِهٰا چه قدر این دعاها زیباست. 😍 ⬅️می گوید تو ابتدا به نعمت کردی قبل اینکه حتی استحقاقش باشد چه رسد به درخواست. حضرت در ادامه می فرمایند: ✨* جَمَّ عَنِ الاْءحْصاءِ عَدَدُهٰا یعنی این نعمت ها از شمردن افزون است. ⬅️ جَمّ به معنای کَثُرَ است و چون به حرف عَن متعدی شده پس متضمّن معنای تجاوز هم هست. یعنی زیادی یعنی این نعمت ها از شمارش من و تو بیرون است. این عبارت اشاره دارد به آیۀ شریفۀ: وَ إنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللّهِ لاتُحْصُوها[2] و اگر بشمرید نعمت های خدا را شمارش آن نتوانید کرد. ✨* وَ نَأیٰ عَنِ الْجَزاءِ أَمَدُهٰا یعنی ابتدای نعمت ها از طرف خداوند به اصطلاح ما دورتر است از آن که ما بتوانیم جزای آن را بدهیم. زیرا اگر انسان بخواهد به کسی که به او عنایت کرده پاداش و جزا بدهد ابتدا باید تقدیر کند یعنی آن نعمت ها را اندازه گیری کند، نسبت سنجی کند و بعد به نسبت پاداش بدهد. ⬅️ امّا در مورد خداوند ابتدای نعمتش به من و تو اصلاً در دسترس فکر من و تو نیست تا بتوانی اندازه گیری اش کنی و به خدا جزا بدهی. ⬅️کلمۀ اَمَد به تمام مدت هم گفته می شود، ابتدا هم گفته می شود حال هر چه باشد تو نمی توانی اندازه گیری کنی. ✳️پس یا اشاره دارد به اینکه اوّل نعمت هایش یا ابتدای انعامش در دسترس بشر نیست و یا اینکه تمام مدّت انعامش از دسترس بشر دور است. ادامه دارد⬇️⬇️⬇️ @chele_hozor