آقای مخبر! سلام یادم هست وقتی شهید رییسی، شما را معاون اول دولت سیزدهم کرد، پر از بیم و امید بودیم. برخی حضور شما در کابینه‌ی دولت را درست نمی‌دانستند؛ ما اما از این‌چیزها سر در نمی‌آوردیم. من از گذشته‌ی شما چیزی نمی‌دانم، دوست‌ هم ندارم آینده‌خوانی کنم، نمی‌توانم از کل کارنامه‌ی سه‌ساله‌ی شما دفاع یا ردش کنم. بلدش نیستم؛ اما به حالِ شما، همین ۵۰ روز بعد از شهادت آقای رییسی، افتخار می‌کنم! حالِ شما، عالی بود. شما بعد از رییس‌جمهور شهیدمان، خیال ما و آقا را راحت کردید. کشور با شما و بقیه‌ی وزرا، فقط سوگ از‌دست‌دادن را داشت؛ نه غم برزمین‌ماندن کارها. ما مدت‌هاست سندروم تشکرنکردن از مسئولین گرفته‌ایم. سندروم با چوب نقد و بدبینی همه را زدن، همه بد هستند مگر اینکه خلافش ثابت شود؛ مبادا بعداً دست‌ازپا خطا کنند و بقیه "دیدید دیدید گفتن‌هایشان" راه بیفتد‌. اما من از همان شب یکشنبه، همان ساعتی که چشم‌انتظار پیداشدن رییس‌جمهور و بقیه بودم، از همان ساعات اولیه این غم بزرگ، تصمیم گرفتم از دست این سندروم خلاص شوم. به خودم قول دادم برای حال افراد، از آن‌ها و کوچکترین تلاش‌هایشان تشکر کنم که شکر نعمت، نعمتت افزون کند. شما و بقیه‌ی وزرا برای ما مردمِ مسئولانِ خوب ازدست‌داده، بی‌نظیر بودید. بابت بودنتان شکر. ✍️ملیحه نقش‌زن 🔰اینجا چراغی روشن است👇 https://eitaa.com/joinchat/3838575145Cbfa347390f