✍ یادداشت • محمد جواد خواجه‌وند حمیدرضا صدر فوتبال را خوب می‌شناخت. اطلاعات و دانش زیادی در این زمینه کسب کرده بود. اما بهره‌ای از آن نبرد! هوش و استعدادی که خداوند به او عنایت نمود را در مسیری هزینه کرد که نه خیری به خودش رساند نه بشریت! عمر خود را صرف علمی کرد که در تعقیبات نماز عصر دعا می‌کنیم: «اَللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ عِلْمٍ لاَ یَنْفَعُ» خدایا پناه می‌برم به تو از علمی که نفع نبخشد.» شاید اگر به توصیه پدرش عمل نموده بود و کمی حافظ می‌خواند؛ با رسیدن و تامل در این بیت هم‌اکنون در جایگاه بهتری با دنیا وداع می‌گفت: جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه چون ندیدند حقیقت ره افسانه زندند خیلی از انسان‌ها مانند مرحوم صدر به ایستگاه پایانی زندگی می‌رسند درحالی که باوجود دوندگی بسیار، دستاوردی ویژه‌ای را توشه دنیا و آخرت خود ننموده‌اند. از زندگی حمیدرضا صدرها عبرت بگیریم و باقی مانده‌ی روزهای عمر را به «ثمن بخس» نفروشیم ثمن بخس: کم بها، بی‌ارزش Instagram @mj_khajevand