#مردے‌در‌آئینہ 💙 #قسمت‌بیست‌ویڪم #رمان‌معرفتے :) #قلم‌شہید‌سید‌طاها‌ایمانے 🌱 آخر خط ڪتم رو برداشتم ڪہ برم خونہ ... يڪے از پشت سر صدام ڪرد ... - منديپ ... برو پيش رئيس ... ڪارت داره ... از در ڪہ رفتم داخل، اخم‌هاش تو هم بود ... تا چشمش بهم افتاد ناراحتيش بہ خشم تبديل شد ... - ديگہ واقعا نمےدونم بايد با تو چےڪار ڪنم ... ڪے مےخواے از اين ڪارها دست بردارے؟ ... فڪر ڪردے تا ڪجا مےتونم بہ خاطر تو جلوے واحد تحقيقات داخلے بايستم؟ ... روز پيچيده و خستہ ڪننده من ... حالا هم بايد فريادهاے رئيسم تموم ميشد ... پشت سر هم سرم داد مےڪشيد ... و من اين بار، حتے علتش رو نمےدونستم ... چند دقيقہ ... بےوقفہ ... - چرا ساڪتے؟ ... - روز پر استرسے داشتے سروان؟ ... چشم هاش رو نازڪ ڪرد و زل زد بهم ... توے نگاهش خشم و نااميدے با استيصال بهم گره خورده بود ... نفس عميقے ڪشيد ... - تو حتے نميدونے دارم در مورد چے حرف ميزنم ... مگہ نہ؟ ... و اين بار با ياس بيشترے فرياد زد ... - تو ديگہ حتے نمےدونے دارم واسہ چے سرت داد مےزنم... ڪلافہ شده بودم ... - خوب معلومہ نمےدونم ... از در ڪہ اومدم تو فقط دارے داد ميزنے بدون اينڪہ بگے ماجرا چيہ ... وقتے نميگے من از ڪجا بايد بفهمم جريان از چہ قراره ... و اين بار تحقيقاتِ داخلے بہ چےگير داده؟ ... سر مانيتور رو چرخوند سمتم ... - بہ اين ... دڪمہ پخش رو زد ... و نشست روے صندليش ... صدا از توے گلوم در نمےاومد ... حالا مےفهميدم چرا صبح، چشمم رو توے بازداشتگاه باز ڪرده بودم ... نشستم روے صندلے و زل زدم بهش ... - چيزے نمےخواے بگے؟ ... مثلا اينڪہ چےشد ڪہ چنين اتفاقے افتاد؟ ... جز تڪان دادن سرم چيزے نداشتم ... يعنے چيزے يادم نمےاومد ڪہ بتونم بگم ... - فڪر مےڪنے تا ڪے اداره پليس مےتونہ پشت تو بايستہ؟... تو سہ نفر رو توے بار لت و پار ڪردے و اصلا هم يادت نمياد چرا باهاشون درگير شدے ... هر بار داره اوضاعت از قبل بدتر مےشہ ... اگر همين طورے ادامه بدے مجبور ميشم معلقت ڪنم ... ڪم يا زياد ... تو دائم مستے ... حتے توے اداره مےخورے ... گاهے اوقات اصلا نمےفهمم چطور هنوز مغزت نگنديده و بوے تعفنش از وسط جمجمہ‌ات نمياد ... يا اين شرايط رو درست مےڪنے ... يا اين آخرين باريہ ڪہ اداره پشت ڪثافت ڪارے هات مےايستہ و ازت دفاع مےڪنہ ... اين ديگہ آخر خطہ ... ادامه دارد....