حسن بن مسعود میگوید: در حالی خدمت امام هادی سلام الله علیه رسیدم که انگشتم خراشیده بود و شانه ام بر اثر برخورد با سواره ای آسیب دیده بود و در میان جمعیتی نیز وارد شده بودم که به سبب ازدحام قسمتی از لباسم پاره شده بود؛ پس گفتم: ای روز! چه شومی! خدا شرت را از من بگرداند. آن امام سلام الله علیه به من فرمود: ای حسن تو نیز که با ما رفت و آمد داری، گناهت را به گردن بی گناه می اندازی؟ حسن گوید [پس از این تذکر امام] به خود آمدم و به خطایم پی بردم؛ پس گفتم: ای مولای من از خدا آمرزش می طلبم. امام فرمود: ای حسن! روزگار را چه گناهی است که شما هرگاه در آن به سزای کردار خود میرسید آن را شوم می شمارید؟ حسن گفت: برای همیشه از خدا پوزش میطلبم و این توبه من است ای پسر رسول خدا! امام هادی سلام الله علیه فرمود: به خدا سوگند [ شوم دانستن روزگار] سودتان نبخشد؛ بلکه خدا به سبب سرزنشتان از روزگار با اینکه بر آن مذمتی نیست، کیفرتان می کند. ای حسن! آیا نمیدانی که ثواب دهنده و کیفر دهنده و پاداش دهنده بـرای هــر کاری زود یا دیر [در دنیا و آخرت] خداست؟ گفتم ای آقایم! چرا. فرمود:[این عمل را] تکرار نکن و برای روزگار هیچ اثری در حکم خدا قرار مده. حسن گفت :باشد ای سرور من! [تحف العقول ص۴۸۲. ۴۸۳] خلاصه آنکه:۱.زمان ظرف رخدادهای تاریخی است.۲.چیزهایی که در زمان انجام می‌گیرد، گاهی موجب کامروایی بعضی و ناکامی برخی هست. ۳.گاهی یک رخداد دو چهره دارد و گاهی دو رخداد متفاوت نسبت به دو نفر تأثیر گوناگون دارند؛ بنابراین نمی‌توان ظرف را نحس(ناخوشایند) دانست؛ چنان که نمی‌توان آن را سعد(خوشایند) پنداشت.۴.جریان قمر در برج عقرب و مانند آن از اوقات ویژه راجع به نحس و سعد خود زمان نیست و تشریح آن از حوصله بحث کنونی بیرون است. [مفاتیح الحیاة ص ۵۵۳] 👈🏻کانال رسمی دفتر آیت الله العظمی جوادی آملی