پای درس نهج البلاغة- حکمت 13 موضوع: شکر نعمت های الهی قال الامام امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیهما السلام: إِذَا وَصَلَتْ إِلَيْكُمْ أَطْرَافُ النِّعَمِ فَلَا تُنَفِّرُوا أَقْصَاهَا بِقِلَّةِ الشُّكْرِ. زمانی که ابتدای نعمتها به شما رسید، انتهای آنها را با کمی شکر، کوچ ندهید. توضیح کوتاه: اصل اول: خداوند متعال، نعمتهایش را بدون اینکه بندگانش کوچکترین حقی بر او داشته باشند در اختیار آنها قرار می دهد. اصل دوم: خداوند متعال در برابر این نعمتها، حقی بر ما دارد و ما تکلیفی در مقابل او داریم. اصل سوم: آن حق، شکر خداوند متعال است. اصل چهارم: این شکر، موجب زیاد شدن نعمت های الهی می شود ( ابراهیم/7). اصل پنجم: کم شکری موجب از دست دادن زیادی نعمتها می‌شود ولی نعمتها را از انسان نمی گیرد. اصل ششم: ناشکری باعث از دست رفتن اصل نعمت می گردد و عذاب الاهی را نیز نازل می کند ( ابراهیم/7 ). اصل هفتم: شکر، فقط زبانی نیست، شکر هر نعمتی متناسب با همان نعمت است، شکر چشم به ندیدن حرام است، شکر گوش به نشنیدن حرام است، شکر زبان به نگفتن حرام است و... پس با شکر زبانی و عملی، نعمتهای الهی را حفظ و زیاد کنیم و از نزول عذابهای الهی جلوگیری کنیم. @daghdaghemand