وَإِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فِي الْبَحْرِ ضَلَّ مَنْ تَدْعُونَ إِلَّا إِيَّاهُ ۖ فَلَمَّا نَجَّاكُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَضْتُمْ ۚ وَكَانَ الْإِنْسَانُ كَفُورًا ۶۷ آن موقع ها نمیدانستم چه حکمتی بود که بعضی وقتها که قرآن با جلد مشکی و طلایی را دست میگرفتم ، فقط همین را به من میگفتی! آن روزها هنوز مصداق این آیه نشده بودم و هی تعجب می کردم از تکرار این آیه در حین صحبتهایمان.. حالا که غرق شده ام در دنیای کوچک خودم ، روزهای تلخ که می رسد ، تا دست دراز میکنم که از لبه کمد قرآن را بردارم ، میبینم چه خوب هشدار داده بودی و چه کم متوجه شده بودم. کلمه ببخشید و نفهمیدم دیگر کاربرد ندارد. باید فریاد بکشم و سراسیمه بدوم به سویت.... وهنگامی که در دریا ناراحتی به شما برسد، جز او، تمام کسانی را که (برای حل مشکلات خود) می‌خوانید، فراموش می‌کنید؛ اما هنگامی که شما را به خشکی نجات دهد، روی می‌گردانید؛ و انسان، بسیار ناسپاس است! 🆔 @dar_masire_fatemeh