بنده یِ آن است که سر در کار آرد و در غم و اندوه بدو نگرد و در سخن از "او"گوید، و در هر کردار ؛رضایِ او جوید وهمه را به مهمانسرایِ خواند و به طرف "او" رانَد.و داند که مبدأ اوست و در اینجا کار و بار با اوست و مرجع او.