#زیارت جامعه کبیره ۱۷۲
🔆«وَ قَرَنَ طَاعَتَكُمْ بِطَاعَتِهِ لَمَّا اسْتَوْهَبْتُمْ ذُنُوبِي وَ كُنْتُمْ شُفَعَائِي»
🔆«شما را به خدایی قسم می‌دهم که طاعت شما را در کنار طاعت خود قرار داده است، شما نیز از خدا طلب کنید تا به عنوان هبه گناهان مرا ببخشد و شفیعان من باشید.»
🔷زمانی که زائر با این شدت حضرات معصومین را قسم می‌دهد یعنی او عزم جزم دارد که با گناه از محضر معصوم خارج نشود.
🔷عزم جزم دارد که همۀ گناهان او یک باره مورد بخشودگی قرارگیرد.
🍃زائر در این فراز به حجم و میزان گناهان خود کاری ندارد؛ زیرا باور دارد اگر گناهان او به اندازۀ کوه هم باشد با تصرف حضرات معصومین و شفاعت آنان بخشودگی حاصل می‌شود.
🔶زائر اعلام می‌دارد من مستحق شفاعت و وساطت شما نیستم؛ اما چون شما در این جایگاه رفیع قرار دارید، از شما می‌خواهم از جایگاه خویش برای بخشش گناهان من استفاده کنید.
⏪️لازمۀ هبه، استحقاق نیست، جایگاه امین‌اللهی شما اقتضا می کند که این هبه را به گناهکار داشته باشید.
🔸زائر با عبارت «كُنْتُمْ شُفَعَائِي»
از حضرات معصومین می‌خواهد با وساطت آن بزرگواران از گناهان پاک شود تا به واسطۀ این تطهیر، قابلیت تقرب به آنان را داشته باشد.
🔸🔸با این عبارت زائر هم یقین به جایگاه رفیع معصوم دارد و هم یقین دارد معصومین برای او از خداوند طلب بخشش و مغفرت می‌کنند و هم یقین به شفاعت آن بزرگواران در قیامت دارد.
📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی»
🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی:
سایت
| بله | ایتا | تلگرام