♦️فشار بر ایران در مسیر بن بست 📝تحلیل 🔶 مایک پمپئو وزیر خارجه آمریکا در بخشی از مصاحبه‌اش با رادیوی ملی آمریکا مورخ 4 بهمن 1398 به پرسش‌ها درباره ایران پاسخ داد. او مدعی شد ائتلافی با رژیم صهیونیستی و دولت‌های حاشیه خلیج فارس و اروپایی برای توقف برنامه‌های هسته‌ای، موشکی و منطقه‌ای ایجاد کرده است. 🔶 وی در تبیین کارکرد فشار حداکثری اقرار می‌کند که این سیاست «بلافاصله» نتیجه نداده ولی در حال پیشروی است. او در برابر این مسأله که فشار حداکثری به تنش‌های نظامی مانند اسقاط پهپاد یا حمله به آرامکو منجر شده، به آشوب‌های آبان 1398 اشاره و آن را نتیجه‌ای از این کارزار برمی‌شمارد. 🔶 پمپئو در برابر این پرسش که خروج از برجام، ایران را تحریک به کاهش تعهدات کرده و فاصله دست‌یابی‌اش به سلاح هسته‌ای را کاهش داده، فقط به ناکافی‌بودن غروب‌های زمانی برجام اشاره می‌کند. وزیر خارجه آمریکا در مقابل اصرار خبرنگار مبنی بر راهبرد توقف ایران، تنها به جمله «آن‌ها را متوقف خواهیم کرد» بسنده می‌کند. 🔶 طبق این گفتار، دستگاه دیپلماسی آمریکا خطای فشار حداکثری را صرفاً زمان‌بندی آن دانسته و گمان دارد در آینده نتیجه خواهد داد. آمریکا که در پی عقب‌نشینی ایران ناشی از تشدید آشوب‌های داخلی می‌باشد، نه تنها فاقد استراتژی برای توقف ایران است بلکه جز فشار اقتصادی، از اِعمال بازدارندگی نسبت به توان نظامی و فعالیت دیپلماتیک ایران ناتوان شده است. 🔷 لازم است راهبرد موازنه تهدید، به نحوی کنترل‌شده، فعال‌تر باشد چنان‌که آمریکا متوجه شود افزایش فشار اقتصادی بر ایران، تبعاتی در دیگر ابعاد برای ایالات متحده و متحدانش خواهد داشت. در این راستا اقدامات ذیل لازم به نظر می‌رسد: 1️⃣ افزایش سطح غنی‌سازی تا حدود 20% به جهت اینکه فشارها چه از سوی اتحادیه اروپا و چه درون آمریکا به دولت ترامپ برای رجوع به برجام بالا برود. 2️⃣ فعالیت‌های منطقه‌ای ایران تقویت شود تا آمریکا بداند با ترور سردار سلیمانی، وقفه‌ای در راهبرد جمهوری اسلامی در غرب آسیا رخ نداده است. 3️⃣ دیپلماسی فعال با اتحادیه اروپا چه در رسانه‌ها و افکار عمومی و چه سطح رسمی تداوم یابد و صدایی واحد از ساخت سیاسی ایران صادر شود