💢 تنبیه هم مثل تشویق و پاداش باید به‌جا و به‌موقع به کار گرفته شود تا روی رفتار و عملکرد کارکنان اثر بگذارد. ولی “تنبیه” آخرین ابزار و سیاستی است که مدیران برای برخورد با رفتارها و عملکردهای غیررضایت‌بخش بکار می‌گیرند. این امر نشان می‌دهد تنبیه کردن به ظرافت و سیاست نیاز دارد و بکارگیری موثر آن کار راحتی نیست.
🟢شاید رعایت توصیه‌های زیر بتواند این ابزار را کارآمدتر کند:
▪️تنبیه باید دقیق و متمرکز بر رفتارهای خاص باشد.
▪️قواعد تنبیه را باید از قبل تعیین و اطلاع‌رسانی کرده باشیم.
▪️علاوه بر اینکه به کارکنان می‌گوئیم چه نباید بکنند، باید به آنها در مورد اینکه چه باید بکنند هم اطلاع و آموزش بدهیم.
▪️تنبیه را نباید زیاد به‌عهده تاخیر انداخت، اما باید آن را در شرایط هیجانی عادی و تحت کنترل انجام داد.
▪️تشویق نکردن به‌معنی تنبیه کردن نیست.
▪️تنبیه باید حتی‌الامکان و اغلب، خصوصی انجام شود. این کار دفاع و انکار کمتری از جانب کارکنان را برمی‌انگیزد و همچنین نشانه “خیرخواهی” مدیر تلقی می‌شود.
▪️در تنبیه باید با همه کارکنانی که رفتار، عملکرد یا شرایط مشابه دارند، مشابه رفتار کرد.
▪️نشانه‌های پشیمانی و شرمساری و سوابق انضباطی کارمند را باید در تنبیه او مورد توجه قرار داد.
▪️علاوه بر اثر تنبیه روی کارمند ذیربط، باید به اثر آن روی ناظران و بقیه کارکنان هم حساس باشیم.
▪️تنبیه را باید از مصادیق “خشونت
عاشقانه” دانست و آن را با نیت اصلاح و تربیت انجام داد.
▪️همانگونه که پاداش باید با خواست و نیاز کارمند تناسب داشته باشد، تنبیه هم باید کارمند خاطی را از چیزی که مطلوب و خوشایند اوست محروم کند.
▪️معیارهای تنبیه و رفتارهای مستوجب تنبیه را باید از استراتژی‌های سازمان استخراج کرد تا تنبیه هم به تحقق استراتژی‌ها کمک کند.
مدیریت منابع انسانی
#ققنوس_آتشین
🌐 @diba_313
❀✾••┈┈•❀🕊◍⃟♥️🕊❀✾••┈┈•❀