روحیه را ببینید! در محوطه‌ بیمارستانی در غزه جمع شده‌اند و مثل هر روزِ این هفت دهه مقاومتشان، تکبیر می‌گویند و «بالرّوح، بالدّم، نفدیك یا أقصی» می‌خوانند. هر کدامشان یا عزیز از دست داده، یا خانه‌اش مقابل چشمش ویران شده. خبری از مواد غذایی و آب آشامیدنی نیست. برقی هم اگر هست، از ته‌مانده ذخایر سوختشان تأمین می‌شود که به زودی از آن هم خبری نخواهد بود. از دست سازمان‌های بین‌المللی هم هنوز کاری بر نیامده. حکّام عربی هم انگار جز تأسف خوردن برای وضعیت فعلی کار دیگری بلد نیستند اما این مردم گویی دلخوشی‌شان چیزی ماورای معادلات زمینی تحلیلگران شرق و غرب دنیاست. این جوانان را چه سلاحی قرار است تسلیم کند؟ این‌ها آماده‌اند تا دشمن وارد غزه شود تا سربازان متجاوز را زیر پا له کنند.