جایشان خالی است، بیشتر از هر زمان دیگری. دلمان برایشان تنگ است، دوست داشتیم بودند و می‌دیدند، می‌گفتند و می‌گفتیم، می‌خندیدیم و می‌خندیدند، گریه می‌کردیم و گریه می‌کردند.
اما....
قافله عمر زود می‌گذرد. صدای زنگ جرس هر بار درب خانه کسانی را می‌زند و عده‌ای را با خود برده و داغ نبودن پدر، مادر، همسر، خواهر، برادر، دوست و...را بر دل ساکنین می‌نهد.
و در این میان چه زیباست رسم پنج‌شنبه آخر سال، وعده ملاقات با یاران نهفته در زیر خاک، یارانی که شاید زمانی دور یا نزدیک در کنارمان بودند اما اکنون جز خاطره‌ای از آنان باقی نیست. رسمی قدیمی که شاید رنگ و بوی گذشته‌ها را نداشته باشد اما همچنان باقی است.
شادی روحشان فاتحه و شاخه گلی نثار کنیم