‍ ‍ 🥀وداع با ماه رمضان و اندوه از غیبت امام عصر عجل ‌الله‌ تعالی‌ فرجه ‌الشریف 🖋مرحوم سید بزرگوار علی بن طاووس در کتاب اقبال الاعمال صفحه ۲۶۰ پس از ذکر دعا‌های وداع ماه رمضان می‌نویسد: 🔸یکی از وظایف شیعه‌ی امامیه، بلکه از وظایف امت محمدی این است که در این اوقات، احساس وحشت و تنهایی نموده و در امثال این مواقع بر روزگار دولت حضرت مهدی -که جدّش حضرت محمد صلی الله علیه و آله مژده و نوید قدوم او را داده است- که از دستشان رفته است، غصه بخورند؛ امامی که اگر ظهور می‌کرد به واسطه‌ی او به نیکبختی‌ها دست می‌یافتند. تا خداوند ﴿جل‌جلاله﴾ آنان را نسبت به ملوکشان (أئمّه علیهم‌السلام) که در دنیا و در روز تحقّق وعده‌ی عذاب الهی، وسیله‌ی سعادت آنان هستند، صمیمی و باوفا ببیند و مضمون این شعر را با خود بگویند که: اُرَدِّدُ طَرْفِے فِی الدُّنْیا، فَلا أَرۍٰ وُجُـوهَ أَحِـبّـائِـیَ الَّـذِیـنَ أُریـدُ هر چه در دنیا چشم خود را به این طرف و آن طرف می‌گردانم، چهره‌های دوستان خود را که جویای آن‌ها هستم، نمی‌بینم ♦️زیرا مصیبت عدم ظهور او بر دین‌داران، از مصیبت از دست رفتن ماه رمضان بزرگ‌تر است. 🔹آیا اگر انسان پدر مهربان یا برادری را که پشتیبان صمیمی او است یا فرزندی را که نیکوکار و همدم او است، از دست می‌داد، از فقدان او احساس وحشت و تنهایی نمی‌نمود و برای دوری از او دردمند نمی‌شد؟! در حالی که بهره بردن از این‌ها کجا و بهره‌مندی از حضرت مهدی ارواحنا له‌ الفداء جانشین خاتم انبیا و امامِ عیسی بن مریم در نماز جماعت و ولایت، و برطرف کننده‌ی انواع گرفتاری و به سامان آورنده‌ی امور همه‌ی موجودات زیر آسمان، کجا؟ https://eitaa.com/doabarayezohoor