روزهای کودکی و نوجوانی ام، با جنگ های آمریکا در عراق و افغانستان گره خورد، حمله های شبانه به خانه ها، اسارت شبانه زنان و مردان و انتقال به زندان های مخوف گوانتانامه و ابوغریب ، انفجار های پی در پی شهرها با بمب های ... این ها را نه روزها بلکه سال ها و سال ها با نبض تند خبری می شنیدم و افعانستان و عراق کیلومترها دور از ایران نبودند بلکه در همسایگی ایران بودند. برای همین بود همیشه دو سوال ذهنم را قلقلک می داد. چرا ایران وارد نمی شود؟ و اینکه چرا با این همه کشتار، اسارت و تخریب، باز هم می گوییم آمریکا شکست خورده است؟ همیشه در پس ذهنم این بود که پیروز جنگ کسی است که توانسته قدرت خودش را نشان بدهد، از سلاح قوی استفاده کند و با تخریب و کشتار، جامعه را به ستوه می آورد. و این احساس شکست را در ناتوانی مردم ببیند. اما این، همه ی جنگ نبود، جنگ ها برای استعمار ملت ها و کشورها توسط استعمارگر ایجاد شده بودند، حکومت بر یک سرزمین وقتی اتفاق می افتد که بشود سودی به دست آورد و‌هزینه کم باشد، وقتی نارضایتی، و مقاومت زیاد است و آورده هایی مثل غصب سرزمین، نفت و هر فرآورده ی دیگری با مشکل مواجه شود، استعمارگر ترجیح می دهد، فرار را بر قرار ترجیح بدهد. داستان غزه هم از همین نوع است، اسرائیل دستاوردی از جنگ در این روزها نداشته، نتوانسته جامعه غزه را به ستوه آورد، نتوانسته یک متر از سرزمین را بگیرد، حتی شهرک های خودش را تا حدودی از دست داده است، نتوانسته قدرت پیشین خودش را حفظ کند و در جنگ ترکیبی غزه باخته است. اسراییل خیلی چیزهایی که داشته باخته است و دستاورد جدیدی نداشته است. پس این جنگ را اگر با کشتارهای عظیمش می بینیم ناامید نشویم. در کربلا امام حسین همه داشته هایش را داد یا شهید شدند و یا اسیر، اما در جنگ روایت ها، روایت امام حسین، پیروز بود ، دست خدا با روایت حق است اگر ما بکوشیم، پس نقش خودت را در این جنگ کم نبین... ✍ معصومه_فاطمی #تولیدی #نوجوان https://eitaa.com/dokhtarehavva