💠مقام شفاعت حضرت معصومه "سلام الله علیها" 🍃شفاعت در لغت به معنای آن است که کسی در نزد مَلِک و یا بزرگی حاجتی را برای دیگری درخواست نماید و در واقع، به معنای واسطه شدن برای در خواست بخشایش گناهان و جرایم دیگری می‌باشد. شفاعت مقامی است که به دلالت آیات قرآن، نصیب هر کسی نمی شود: وَاتَّقُوا یَوْماً لا تَجْزِی نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَیْئاً وَلاَ یُقبَلُ مِنْها شَفَاعةٌ ولاَ یُؤْخَذُ مِنْها عَدْلٌ وَلاَ هُم یُنصَرُون؛ 📚بقره 48 و از آن روز بترسید که کسی به جای دیگری مجازات نمی شود و نه شفاعت او پذیرفته می‌شود و نه غرامت و بدل او قبول خواهد شد و نه یاری می‌شوند. و تنها کسانی از موهبت شفاعت برخوردار می‌گردند و می‌توانند واسطه نجات دیگران شوند که اذن و اجازه الهی را تحصیل نموده باشند: مَا مِن شَفیعٍ اِلاَّ مِنْ بَعدِ اِذْنِهِ؛ 📚یونس ۳. هیچ شفاعت کننده ای جز به اذن او وجود ندارد. ✔️مقام شفاعت 🍃کریمه اهل بیت، فاطمه معصومه (سلام الله علیها) بانوی والا مقامی است که به تصریح روایات ائمه اطهار (عليهم السلام ) از مقام شفاعت بهره مند است و می‌تواند نجات بخش محبان ولایت و شیعیان اهل معرفت از شعله‌های جانسوز دوزخ و تعالی بخش آنان به فراخنای روحفزای بهشت باشد. گستره دایره شفاعت آن خاتون نسبت به همه شیعیان لایق که در پیش گویی صادق آل طهارت (عليه السلام) قبل از تولد حضرت معصومه (سلام الله علیها) و حتی پیش از میلاد پدر او، امام کاظم (عليه السلام)، بیان شده، خود نشانگر عظمت مقام معنوی آن بانو در نزد خدای رحمان است؛ 🍃امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: ✅تُقْبَضُ فیها امرأةٌ مِن ولدی اسمُها فاطمةُ بنتُ موسی و تَدْخُلُ بشفاعَتِها شِیعَتِی الجنَّةِ بِاَجْمعهم. زنی از فرزندان من در قم از دنیا می‌رود که نامش فاطمه دختر موسی است و تمامی شیعیان با شفاعت او داخل بهشت می‌شوند. و همچنین در زیارت نامه ای که از 🍃علی بن موسی الرضا (عليه السلام) روایت شده، می‌خوانیم: ✅یا فاطمةُ اشْفَعی لی فی الجَنَّةِ فَاِنَّ لَکِ عند الله شأناً مِنَ الشَّأنِ؛ ای فاطمه برای من در بهشت شفاعت کن! زیرا که در پیشگاه خداوند دارای مقام والایی هستی. 🍃و در زیارت نامه دوم آن شفیعه روز جزا، حضرت معصومه آل طه (سلام الله علیها)، چنین نغمه سرایی می‌کنیم: ✅ أتیتکِ یا سیّدتی یا فاطمةُ زائراً لَکِ عارفاً بِحَقِّکِ و حقِّ اخیکِ و آبائکِ الاطهارِ طَالِباً فَکَاک رَقَبَتِی مِنَ النّارِ مُلْتَمِساً منکِ الشفاعةَ اذَا اِمْتازَ الاَخیارُ مِنَ (الاَشرارِ) فَاشْفَعِی لی عند ربّکِ و آبائکِ الابرار، فاِنَّکِ مِنْ اَهْلِ بیتٍ لا یَخْسَرُ مَنْ تَولاَّهم ولا یَخِیبُ مَن آتاهم؛ ای سرور من! ای فاطمه! به نزدت آمدم در حالی که زیارت کننده تو هستم و عارف به حق تو و حق برادران و پدران پاکت می‌باشم و طلب کننده آزادیم از آتش و درخواست کننده شفاعت از تو در هنگامی که خوبان از بدان جدا می‌شوند، هستم. پس مرا در نزد پروردگار و پدران نیک خود شفاعت کن؛ چرا که تو از اهل بیتی هستی که هر کس ولایت آنها را بپذیرد، زیان نمی کند و هر کس به سراغشان برود، ناامید نمی گردد. 📚پی نوشت [۱]:بحارالانوار، ج ۵۷، ص ۲۲۷. [۲]:بحارالانوار، ج ۱۰۲، ص ۲۶۷، ح ۴. [۳]: انوارالمشعشعین، ج ۲، ص ۲۸۶.