در سخنان رئیس‌جمهور محترم به درستی به این موضوع اشاره شده است که «دانشجو حرف دارد و اعتراض می‌کند»، حرفی نیست، اما بهتر است جناب پزشکیان بفرمایند، چه کسی با حرف زدن دانشجویان و حتی اعتراض و اعلام نظر آنها مخالف است و کجا و چه زمانی دانشجویی صرفا به خاطر حرف زدن یا حتی اعتراض اخراج شده است؟! آیا کسی مخالفتی با ابراز نظر و برپایی کرسی‌های آزاداندیشی در دانشگاه‌ها در یک فضای محترمانه دارد؟ چنان‌که در این سال‌ها کما بیش برپا شده است.
آیا ایشان تخریب ساحت علمی، برخی فحاشی‌های رکیک و رفتارها و حرکات منافی شأن و عفت عمومی در تعدادی از دانشگاه‌ها در جریان حوادث سال 1401 را صرفاً حرف زدن و اعتراض دانشجویی و بیان منطقی نظرات می‌دانند؟
اگر دانشجویی در جریان اغتشاشات باعث تخریب اموال عمومی یا آسیب به مردم و ماموران شود صرفا با نشان دادن کارت دانشجویی می‌تواند از دست قانون بگریزد؟
دکتر پزشکیان در بخشی دیگر از جلسه مذکور بیان داشتند:«دانشجو نمی‌تواند آدم بدی باشد»، در این خصوص باید گفت؛ قطعاً همان‌طور که اشاره شد شکی در این نیست که دانشجویان عزیز کشورمان به عنوان سرمایه‌های این نظام انسان‌های سالم و ارزشمندی هستند اما با احترام و تواضع در برابر همه اصناف و زحمت کشان این جامعه، آیا به طور کلی می‌توان گفت که مثلا تمام پزشکان، تمام اساتید دانشگاه، تمام کارمندان، تمام رانندگان و... به طور 100 درصد و بدون حتی یک مورد نقض‌کننده، انسان‌های خوب، سالم و بدون خطایی هستند؟ آنچه در بیان اینکه «دانشجو نمی‌تواند آدم بدی باشد» مد نظر است بیشتر نوعی تجلیل و احترام به جایگاه علم و دانش و کسوت ارزشمند دانشجو است و نمی‌توان به استناد این تجلیل بگوییم دانشجو یا استادی که مثلاً از چراغ قرمز عبور می‌کند و جان خود و دیگران را به خطر می‌اندازد صرف اینکه دانشجو یا استاد دانشگاه است نباید جریمه شود یا پزشکی که مالیات نمی‌دهد چون پزشک است و پزشکی هم مقدس و محترم است نباید مورد بازخواست قرار گیرد و...
مگر اینها دانشجو نبودند؟
در مواردی که بنا بر مستندات با برخی مجرمان امنیتی یا کسانی که در فتنه و آشوب‌های سال‌های اخیر نقش داشتند و از قضا دانشجو نیز بودند برخورد قضائی شده است همواره شاهد یک بیان از طرف برخی چهره‌های سیاسی یا رسانه‌ها و... بوده‌ایم که «جای دانشجو زندان نیست». نمونه‌های قابل توجهی از این به اصطلاح دانشجویان می‌توان برشمرد که گذر زمان نشان داد که برای برخی صرف داشتن کارت دانشجویی نمی‌توان و نباید مصونیت آسیب‌رسان به جامعه قائل شد.
«ش. م»یک دختر دانشجو و نایب دبیر شورای تهران دفتر تحکیم وحدت و عضو انجمن اسلامی دانشگاه تربیت معلم کرج بود که در سال 1387، به دلیل همکاری با مجاهدین خلق بازداشت شد. در زمان بازداشت وی، برخی کاربران فضای مجازی با همراهی کانون‌های مدافع حقوق بشر و پوشش وسیع رسانه‌ای، اعتراضات شدیدی نسبت به دستگیری و اتهامات او مطرح کردند. «ش. م» در بازه زمانی که بازداشت بود با کلیدواژه‌های قابل توجهی که امروزه نیز به کار برده می‌شود، حمایت می‌شد. عباراتی همچون دانشجوی معترض، جوان‌ترین زندانی سیاسی، دختر زندانی با اتهامات دروغین و.... او پس از پنج سال تحمل حبس، نهایتا آزاد شد و پس از آزادی عضویت وی در گروهک تروریستی مجاهدین خلق، بر همگان محرز و عیان شد تا جایی که چند سال بعد شاهد انتشار تصویر وی در کنار مریم رجوی سرکرده جنایتکار سازمان تروریستی منافقین بودیم.
این فرد یکی از همان مجرمان امنیتی بود که بسیاری معتقد بودند صرفا یک دانشجوی معترض است و جای دانشجو زندان نیست.
«ع. ی» و «ا.ح. م»، دو نفر از دانشجویان دانشگاه شریف بودند که سال 99 به اتهام همکاری با منافقین بازداشت شدند. این‌جا نیز شاهد هجمه فراوانی بودیم که چرا این دو جوان نخبه و دانشجو بازداشت شده‌اند و جای دانشجو زندان نیست و... اما گذشت زمان و مستندات دستگاه قضائی نشان داد که ماجرا چه بوده است.