روزه ماه رمضان، تمرینی برای عبادت اجتماعی است و این گونه نیست که اعمال و تکالیف دینی بدون تأثیرگذاری بر هم باشند و اثری بر جامعه‌ی خودشان نداشته باشند. 👈 بنابراین نه تنها روزه، بلکه تمامی اعمال عبادی علاوه بر کارکرد فردی، کارکرد اجتماعی نیز خواهند داشت. اگر ماه رمضان را نمادی از هویت دینی جامعه بدانیم، روزه خواری در ملاءعام این هویت را خدشه دار خواهد کرد. حتی اگر نخواهیم بحث روزه خواری و تظاهر به روزه خواری را از ابعاد معنوی آن بررسی کنیم، باز هم این عمل نوعی هنجارشکنی محسوب و نافرمانی مدنی محسوب می‌شود و هیچ فرقی با سایر اعمال، که بسیاری از آنها حتی جرم هم نیستند مانند ریختن زباله در خیابان، ندارد. ماده ۶۳۸ تعزیرات قانون مجازات اسلامی چنین می‌گوید: #هرکس_علنا در انظار و اماکن عمومی و معابر #تظاهر_به_عمل_حرامی نماید علاوه بر کیفر عمل به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا ۷۴ ضربه شلاق محکوم می‌گردد. روزه خواری در معابر و اماکن عمومی از نظر شرعی حرام و از نظر قانونی از مصادیق جرایم مشهود و قابل تعقیب است. بنابراین حداکثر مجازات روزه‌خواری در ملاءعام، ۷۴ ضربه شلاق است و دیگر مجازات روزه‌خواری، ۱۰ روز تا دوماه زندان است. ✅ اضافتا عرض شود بین یک #عمل_حرام و #تظاهر_به_عمل_حرام تفاوت وجود دارد. تظاهر به عمل حرام یعنی اینکه عملی با قصد آشکار کردن صورت بگیرد. اگر کسی بر اثر بیماری توان گرفتن روزه را نداشته باشد عمل حرامی انجام نداده است اما اگر همین فرد در معبر و در انظار عمومی اقدام به خوردن و آشامیدن کند، عمل او تظاهر به روزه‌خواری است.