#قطرات_بارانی_۱۵۵۴ بانوی محترمی فرموده اند: در این مدت که در گروه عضوم بسیار خداوند را شاکر بودم بخاطر وجود والدینی که با تربیتشون من را طوری بار آوردند که تمام آنچه از همسرداری می گویید از آنها شنیده و دیده بودم و خوشبختانه در زندگی به کار بردم و الحمدلله زندگی شیرینی دارم، فقط گاهی یک سوال در ذهنم است و در مدیریت شرایط دچار عذاب وجدان می شوم. مادر من توانایی انجام بعضی امور را ندارند و فقط من می توانم کنارشان باشم، ایشان با بزرگواری همیشه تاکید دارند اول به همسرت برس، اما می دانم اگر به ایشان سرکشی نکنم اذیت و تنها می شوند. در رابطه با ارتباط با فرزند همیشه اولویتم همسرم است ولی در ارتباط با مادرم چکار کنم؟ می دانم باز هم اولویت همسرم هستند اما در مورد مادرم دچار عذاب وجدان می شوم. ایا زندگی در اپارتمانی که مادرم هستند را به صلاح می دانید؟ به ایشان عرض کردم: عقلانیت و اراده و ایمان و فهمیدگی و متانت و نجابت و احترام و محبت شما قابل تحسین است. لطفا به نحو مناسبی برای همسر محترمتان « بحث والدین نسبی و سببی » و اینکه « محرمیت سببی از نسبی بیشتر است » و اینکه « بعد از طلاق هیچگاه محرمیت با والدین سببی قطع نمی شود » را مطرح کنید و در حالی که وانمود می کنید که اولویت شما همسرتان است، فضایی را به تدریج فراهم آورید که همسر محترمتان، مادر شما را مادر خودش ببیند و از شما بخواهند که به ایشان رسیدگی کنید. در ارتباط با محل سکونت مادر عزیزتان هم لطفا از همسر محترمتان نظر بخواهید و به تشخیص ایشان عمل کنید. امیدوارم همواره شادکام و عاقبت به خیر باشید. إن شاء الله تعالی 🍃واژه: #والدین_نسبی_سببی @dr_ghofrani2