🕌🏴🚩بسم ربِّ الحسین🚩🏴🕌 صلی الله علیک یا ابا عبدالله الحسین علیه السلام قرآن كريم درباره حضرت ابراهيم علیه السلام: وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً: هنگامى كه خداوند، ابراهيم را با وسايل گوناگونى آزمود. و او به خوبى از عهده اين آزمايشات برآمد. خداوند به او فرمود: من تو را امام و پيشواى مردم قرار دادم[۱] پس از مبعوث شدن حضرت ابراهیم خلیل الله به پیامبری، خداوند تبارک و تعالی او را به كلمات همچون شكستن بت ها و قرارگرفتن در دل آتش، مهاجرت از سرزمين بت پرستان، قراردادن زن و فرزند تنها در بیابان تفتیده و برهوت و سرانجام دستور قرباني كردن اسماعيل علیه السلام مورد ابتلاء و امتحان صعب قرار داد! حضرت ابراهیم علیه السلام که صاحب مقام نبوّت بودند بعد از ابتلائات سخت و صعب، از حیث سعه وجودی، تعالی باطنی به مقام طهارت اخفی سِرّ نائل و قابل شدن برای حمل نور ولایت و امامت: إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً بنابراین پيامبران و اولیای الهی در پرتو امتحانات و ابتلائات الهي به مقامات و درجات معنوی رسيده اند! برخی به ولایت و امامت و برخی دیگر به درجات بالاتر نبوّت همچنان که در قرآن هم به تفاوت درجه پیامبران اشاره شده: تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى‏ بَعْضٍ مِنْهُمْ مَنْ كَلَّمَ اللَّهُ وَ رَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجاتٍ: بعضى از آن رسولان را بر بعضى ديگر برترى داديم برخى از آنها، خدا با او سخن مى‏ گفت و بعضى را درجاتى برتر داد[۲] تعبير به فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى‏ بَعْضٍ به روشنى مى‏ رساند كه پيامبران الهى از جهت مقام يكسان نبودند؛ زيرا هم شعاع ماموريت آنان متفاوت بوده و هم ميزان فداكاري هاى آنان با هم تفاوت داشته است: إِنَّ الْبَلَاءَ لِلظَّالِمِ أَدَبٌ وَ لِلْمُؤْمِنِ امْتِحَانٌ وَ لِلْأَنْبِيَاءِ دَرَجَةٌ وَ لِلْأَوْلِيَاءِ كَرَامَةٌ، همانا بلاها و گرفتاری ها برای ظالم تأدیب است، و برای مؤمنان امتحان و برای پیامبران درجه و برای اولیاء كرامت و مقام است[۳] خوب! حضرت ابراهیم خلیل الله با ابتلائات صعب و سخت و طافت فرسا از نبوّت به ولایت و امامت رسید و بر کرسی خلیفه الله مقیّد ابراهیمی مقیم و مستقر شدند! نهایت معراج و کمال پیامبران الهی، انکشاف و ادراک نور ولایت و تحقق آن در قلب نبی است! .... اما امام علیه السلام که خود بر قلّه قاف عالم اعلی علّیین مقیم است! امامی که بر کرسی خلیفه الله مطلق، تکیه تکوینی زده! امام علیه السلام که ولایتِ لوح و قلم و کرسی و عرش دارد! امامی که تا قاب قوسین و سدره المنتهی و آیه الله الکبری اوج گرفته و اتّصال و اتحاد وجودی در مقام اخفی سِرّ با اسم مستاثره ذات(حقیقت احدی فاطمی) دارد! امامی که تا مقام غیب الغیوبی نیز حاضر و بی واسطه به انکشافِ حقیقت نوری توحید احدی و صمدی هو واصل شده است و از این مقام لازمان و لامکان، اوّل و آخر و ظاهر و باطنِ کلمات وجودی عالم برایش یکی و یگانه است! حالا چنین شخصیت بی بدیل و بی نظیر عالم خلقت، ابتلاء و امتحان الهی چه جایگاهی و چه اثری میتونه برای امام علیه السلام داشته باشه! سنّت ابتلاء چگونه برای امام علیه السلام قابل تفسیر و تطبیق است!... 📌مباحث مرتبط سنّت ابتلاء - لینک۱ پی نوشت: [۱] - بقره - آیه ۱۲۵ [۲] - بقره - آیه ۲۵۳ [۳] - بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، مجلسی، ج ۷۸، ص۱۹۸ ---------------------------❀○❀-------------------------- 🆔️#آیدی_مدیر_کانال @zohor313iran 🆔️#آیدی_کانال https://eitaa.com/joinchat/2461138948Cdf2697a104