🌹فرازهایی بی نظیر از خطبه 192 نهج البلاغه که پاسخ های بسیار روشنگری در مورد بسیاری از سوالات ما است ♦️اگر خداى سبحان اراده می ‏فرمود، به هنگام بعثت پیامبران، درهاى گنج‏ها، و معدن‏هاى جواهرات، و باغات سرسبز را به روى پیامبران می ‏گشود، و پرندگان آسمان و حیوانات وحشى زمین را همراه آنان به حرکت در می ‏آورد. ♦️امّا اگر این کار را می ‏کرد، آزمایش از میان مى‏رفت، و پاداش و عذاب بی ‏اثر می ‏شد، و بشارت‏ها و هشدارهاى الهى بی ‏فایده می ‏بود، و بر مؤمنان اجر و پاداش امتحان شدگان واجب نمی ‏شد، و ایمان آورندگان ثواب نیکوکاران را نمی ‏یافتند، و واژه‏ها، معانى خود را از دست می داد. در صورتى که خداوند پیامبران را با عزم و اراده قوى، گرچه با ظاهرى ساده و فقیر مبعوث کرد، با قناعتى که دل‏ها و چشم‏ها را پر سازد، هر چند فقر و ندارى ظاهرى آنان چشم و گوش‏ها را خیره سازد. ♦️ اگر پیامبران الهى، داراى چنان قدرتى بودند که مخالفت با آنان امکان نمی ‏داشت، و توانایى و عزّتى می ‏داشتند که هرگز مغلوب نمی شدند، و سلطنت و حکومتى می ‏داشتند که همه چشم‏ها به سوى آنان بود، از راه‏هاى دور بار سفر به سوى آنان می بستند، اعتبار و ارزششان در میان مردم اندک بود، و متکبّران در برابرشان سر فرود می ‏آوردند، و تظاهر به ایمان می‏کردند، از روى ترس یا علاقه‏اى که به مادّیات داشتند. ♦️در آن صورت نیّت‏هاى خالص یافت نمی ‏شد، و اهداف غیر الهى در ایمانشان راه می ‏یافت، و با انگیزه‏هاى گوناگون به سوى نیکی ‏ها می ‏شتافتند. امّا خداى سبحان اراده فرمود که پیروى از پیامبران، و تصدیق کتب آسمانى، و فروتنى در عبادت، و تسلیم در برابر فرمان خدا، و اطاعت محض فرمانبردارى، با نیّت خالص تنها براى خدا صورت پذیرد، و اهداف غیر خدایى در آن راه نیابد، که هر مقدار آزمایش و مشکلات بزرگتر باشد ثواب و پاداش نیز بزرگتر خواهد بود 🌍 @ebratha_ir