چقدر این قاب حرف دارد؛ چقدر «ذوق» کردیم برای «ناهید کیانی»؛ چقدر «غصه» خوردیم برای «کیمیا علیزاده»؛ کاش او هم به خانه‌اش برگردد. که برای این آب و خاک بجنگد، که «ایران» را نمایندگی کند، که برای پیروزی خانه خودش مبارزه کند، نه برای شکست آن.