🔰 سرزمین عظیم‌الشأن «کربلا» در زمان ظهور امام زمان «ارواحنافداه» چه حال و هوایی دارد؟! در ذیل روایتی طولانی در ضمن احوالات ظهور حضرت حجت «ارواحنافداه» ، امام صادق علیه‌السّلام به جناب مفضّل فرمودند: 📋 ... لَیَصِیرَنَّ الْکُوفَةُ أَرْبَعَةً وَ خَمْسِینَ مِیلًا وَ لَیُجَاوِرَنَّ قُصُورُهَا کَرْبَلَاءَ 🔻در آن روز طول شهر کوفه به پنجاه و چهار میل (حدود صد کیلومتر) می‌رسد، به طوری که کاخ‌های آن مجاور کربلا قرار می‌گیرد. 📋 وَ لَیُصَیِّرَنَّ اللَّهُ کَرْبَلَاءَ مَعْقِلًا وَ مَقَاماً تَخْتَلِفُ فِیهِ الْمَلَائِکَةُ وَ الْمُؤْمِنُونَ 🔻 خداوند در آن روز سرزمین «کربلاء» را پناهگاه و محل آمد و رفت فرشتگان و مؤمنین قرار می‌دهد! 📋 وَ لَیَکُونَنَّ لَهَا شَأْنٌ مِنَ الشَّأْنِ وَ لَیَکُونَنَّ فِیهَا مِنَ الْبَرَکَاتِ مَا لَوْ وَقَفَ مُؤْمِنٌ وَ دَعَا رَبَّهُ بِدَعْوَةٍ لَأَعْطَاهُ اللَّهُ بِدَعْوَتِهِ الْوَاحِدَةِ مِثْلَ مُلْکِ الدُّنْیَا أَلْفَ مَرَّةٍ 🔻و در آن روز شأنی از شئونات و مقامات سرزمین کربلاء بر مردم جلوه می‌کند به گونه‌ای که چنان برکت به آن روی می‌آورد که اگر مؤمنی در آنجا بایستد و فقط یک مرتبه از خداوند طلب روزی کند، خداوند هزار برابر این دنیا را به او عطا می‌فرماید. 📋 ثُمَّ تَنَفَّسَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه‌السلام ▪️ آنگاه حضرت صادق علیه‌السّلام آه سردی از دل کشیدند! 🔖 سپس فرمودند: 🗒 ای مفضل! تمام اماکن روی زمین بر یک دیگر فخر می‌کردند. از جمله کعبه در مسجد الحرام بر زمین کربلا فخر نمود. خداوند وحی فرستاد که ای کعبه! ساکت باش و بر کربلا فخر مکن! 📍زیرا «کربلا» بُقعه مبارکی است که در آنجا از جانب خداوند، به وسیله درخت به موسی بن عمران وحی شد. و همان تلّی است که مریم و عیسی بر آن منزل کردند و در آب آن‌ سرزمین، سر مطهر سیدالشهداء «صلوات‌الله‌علیه» را شستشو دادند و مریم، عیسی علیهماالسّلام را شُست و خودش هم بعد از ولادت وی، در آن آب، غسل کرد. 📋 وَ إِنَّهَا خَیْرُ بُقْعَةٍ عَرَجَ رَسُولُ اللَّهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله مِنْهَا وَقْتَ غَیْبَتِهِ وَ لَیَکُونَنَّ لِشِیعَتِنَا فِیهَا خِیَرَةٌ إِلَی ظُهُورِ قَائِمِنَا علیه‌السلام 🔻 «کربلاء» بهترین سرزمینی است که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به هنگام غیبت (معراج) از آنجا به آسمان عروج کرد و آنجا تا زمان ظهور حضرت قائم «ارواحنافداه»، خیر و برکت زیادی برای شیعیان ما دارد. 📚مختصر البصائر ج۱ ص۴۴۶ 📚بحارالانوار ج۵۳ ص۱۲