🔰 دو خواهش از خودمان 🔶🔸 اگر در اين ماه، دو خواهش از خودمان داشته باشيم خوب است: 🔸 يكى‏ اينكه نه سلمان و نه ابوذر و نه حتى آدم، كه‏ خاك‏ باشيم تا پس فردا حسرت خاك بودن بر دلمان نماند و اين زمزمه را عظمت او روى لب‏ هاى ما محو نكند كه‏ «يا لَيْتَنى‏ كُنْتُ تُراباً». 🔸 به خاك، يك دانه مى ‏دهند، هفت صد دانه پس مى‏ دهد. 🔹و دوم‏ اينكه خودمان را بكاريم. ما بارها خودمان را در هر اذان دعوت مى ‏كنيم؛ «حَىَّ عَلَى الْفَلاحِ»، وادار مى ‏كنيم به‏ رويش‏. پس خودمان را بكاريم تا رويشى در ما به وجود بيايد. 🔹ببينيم آيا اين‏ ريزش‏ بى امان فضل او «وَ أَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً طَهُوراً ...» «لِيُطَهِّرَكُمْ ... وَ يُثَبّتَ بِهِ الأَقْدامَ» تطهيرى‏ در دل ما آورده است؟ رويشى‏ براى ما آورده است؟ آيا در دل ما اميدى، قدرتى، وسعتى روييده است؟ 🔹يا ما هنوز همان دلِ خسته و تنگ و تاريك را داريم؟ و هنوز ترس‏ها، خيال‏ها، وهم‏ها و يك جورى مى‏ شودها، ما را گير انداخته ‏اند؟ 🔹هنوز قدرت اينكه هر جورى باشد و آماده ‏اش باشيم در ما نيامده است؟ آيا هنوز ما همان قدريم؟ آيا هنوز لحافِ وجود ما فقط روى شكم‏مان افتاده و بقيه وجودمان رهاست؟! آيا هنوز لحاف وجودِ ما- با آن عظمت- بيش از شكم‏ مان را نمى ‏گيرد يا وسيع‏تر شده است؟! كه نه تنها شكم‏مان را كه مغز و قلب و عقل و روحمان را و نه تنها خودمان را، كه تمام خلق را و نه تنها يك نسل را كه تمامى نسل‏ ها را مى ‏توانيم زير اين لحاف جا بدهيم. 🔹اين وجود را در اين ماه بايد رويش بدهيم. بياييم در اين ماه محصول مان را محاسبه كنيم، ببينيم اگر سِن خورده، اگر زير خاك مانده و بيرون نيامده است، كارى بكنيم. 🔹اگر ما در بهار چيزى نكاريم، در زمستان چه حاصلى خواهيم داشت، جز سرما و مرگ!! 📝 استاد علی صفایی حائری 📚 کتاب بهار رویش، ص ۱۲۹ ▶️ @einsad 🛒 www.zekraa.ir ▶️https://instagram.com/ali.safaeihaeri