❣" مولانا و ماهیت شعر " مولانا در گوشه و کنار مثنوی مکرّر به ماهیت شعر و سرچشمۀ الهی آن اشاره کرده است. سخن مولانا مانند نظامی این است که جوهر شاعری و نبوت یکی است و آن برآمدن از نفس جزئی خویش و پیوستن به نفس کلی عالم است که در حقیقت همان نفس ناطقۀ انسانی و همان روح و نفس الهی است که در همۀ انسان‌ها نشانی از آن پدیدار است و رایحه‌ای از آن به مشام می‌رسد. در ابیات زیر می‌شنویم سخن نوح را با قوم خویش که دلایل نبوت خود را اعلام می‌کند: چون بمردم از حواس بوالبشر حق مرا شد سمع و ادراک و بصر چونکه من من نیستم این دم ز هوست پیش این دم هرکه دم زد کافر اوست در مورد پیامبر اکرم نیز مولانا به همین دلیل استناد جسته و گفته است: گرچه قرآن از لب پیغمبر است هرکه گوید حق نگفته کافر است چنانکه در قرآن در سورۀ نجم در صفت آن ستارۀ نبوت که فرود آمد فرموده است: وَ ما یَنطِقُ عَنِ الهَوی اِن هُوَ اِلّا وحیٌ یوحی