#من_با_تو #قسمت_چهل_ونهم زن روی مبل نشستہ بود، با دیدن من لبخند زد و از روی مبل بلند شد!رفتم بہ سمتش و سلام ڪردم، جوابم رو داد و گرم دستم رو فشرد. مادرم رو بہ روش نشست و بہ من اشارہ ڪرد پذیرایے ڪنم.وارد آشپزخونہ شدم و با سلیقہ مشغول چیدن میوہ‌هاتوی ظرف شدم،ظرف میوه رو برداشتم و بہ سمت مادرم و مادر حمیدی رفتم بشقاب‌ها روچیدم و میوہ تعارف ڪردم، مادر حمیدی با مهربونے گفت : ــ زحمت نڪش عزیزم. لبخندی زدم و گفتم : ــ زحمت چیہ؟ نشستم ڪنار مادرم... مادر حمیدی با لبخند نگاهم ڪرد،چادر مشڪے و روسرےگی مدل لبانے سبز رنگش صورتش رو قاب ڪردہ بود،صورت دلنشین و مهربونے داشت رو بہ من گفت : ــ من مادر یڪے از هم دانشگاهتیم... سریع گفتم : ــ بلہ میدونم... ــ پس میدونے برای چے اینجام؟ سرم رو بہ نشونہ مثبت تڪون دادم و تڪرار ڪردم : ــ بلہ! نگاهے بہ مادرم انداخت و گفت : ــ با مادرت صحبت ڪردم و توضیح دادم، این پسر من یڪم خجالتیہ روش نشدہ با خودت صحبت ڪنہ با تعجب گفتم : ــ ولے دیروز بہ من گفتن! لبخندش پررنگتر شد : ــ پس گفتہ با من هماهنگ نڪردہ! آخہ انقدر خجالت میڪشید روش نشدہ آدرس بگیرہ تعقیبت ڪردہ. پیشونیم رو دادمبالا و گفتم : ــ تعقیبم ڪردن؟ سرش رو تڪون داد و گفت : ــ آرہ یڪم عجول برخورد ڪردہ بهش گفتم باید من میومدم دانشگاہ باهات صحبت مےڪردم، جوونای امروزی‌اید دیگہ! دست‌هام رو بهم گرہ زدم،ادامہ داد : ــ در واقع امروز اومدم براس ڪسب اجازہ ڪہ یہ وقت مناسب با همسرم و پسرم بیایم برای آشنایے بیشتر! به قَلَــــم لیلی سلطانی