منافقان دو گروه هستند، گروهی از اول ایمانشان صوری و ظاهری بوده و گروهی دیگر در آغاز ایمان حقیقی داشته‏اند. سپس راه ارتداد و نفاق را پیش گرفته‏اند خداوند با اشاره به گروه دوم آنان را این گونه توصیف می‏كند: «بر دلهای آنها مهر نهاده شده است و حقیقت را درك نمی‏كنند، فطبع علی قلوبهم فهم لایفقهون»[5]. همانطور كه قبلاً شاره شد یكی از نشانه‏های منافقان این است كه آنها برای پوشاندن چهره خود بسیاری از خلافكاریهای خود را انكار می‏كنند و با توسّل به سوگندهای دروغین سعی در عوامفریبی و راضی كردن مردم از خود دارند كه خداوند در آیه 62 سوره توبه پرده از روی این عمل زشت آنها بر می‏دارد و مسلمانان را آگاه می‏سازد كه تحت تأثیر این گونه سوگندهای دروغین قرار نگیرند و به قیافه حق به جانب منافقان اعتنا نكنند. نخست می‏گوید: «آنها برای شما به خدا سوگند یاد می‏كنند تا شما را راضی كنند، یحلفون باللّه لكم لیرضوكم»، روشن است كه هدف آنها از این سوگندها، بیان حقیقت نیست. بلكه می‏خواهند با فریب و نیرنگ چهره واقعیات را دگرگون جلوه دهند و به مقاصد خود برسند. [5] . سوره منافقون، آیه 3.