افرادى که یک مقدار معرفتشان بیشتر است مسائل معنوى را هم در نظر مى گیرند؛ براى مثال از این که عقل و ایمانشان از بین برود، مى ترسند و امید دارند که بر معرفت و ایمانشان افزوده شود. کسانى هم که به آخرت ایمان دارند، به ثواب هاى اخروى امید دارند و از عذاب هاى اخروى مى ترسند.پس خوف و رجا طبق حالات و معرفت افراد دارای درجاتی است.