به نام خدا #اخبات در مورد وصال و رسیدن به خدای متعال راه های گوناگونی را دیده ایم که بر زبان ها جاری کرده اند. عده ای می گویند: عبادت زمینه نزدیکی به خدا است. عده ای می گویند: ترک گناه و ریاضت وسیله قرب الهی است. بگذریم. که این قصه سر درازی دارد. امّا این راه ها سر از ناکجا آباد در می آورد. از اینجا به بعد دهان خود را بسته و کلام حاج شیخ را می نویسم. ((یکی از گرفتاری هایی که در این نوع مسیر ها است. برای رسیدن به خدا، غرور و طلبکاری از خداست. یعنی انسان در این نوع سیر و سلوک ها خدا را بدهکار می داند و از خدا توقع دارد.)) به قول خودمانی کله اش باد بر می‌دارد. فکر می کند که با دو قطره اشک و دو تا سجده دیگر باید با ملائکه هم سفره شود. گرفتار عُجب می شود. خب! حالا چه راهی را برویم. برای رسیدن به الله، که نه این همه سختی داشته باشد و نه بی حاصل باشد! و در چاه عجب دست و پا نزنیم. علی صفایی حائری راهی را معرفی می کند که تو را به وصال به حق می رساند باهم می خوانیم: (( ادعای من، بر خلاف همه ادعا هایی که تا به حال شنیده اید که با طاعت قرب حاصل می‌شود.)) این است که نه طاعت و نه عصیان، بلکه انکسار مقرب است. فبشر المختین. بشارت بده متواضعان را! قرب الهی با انکسار باطنی حاصل می‌شود. این مباحث ناب برگرفته شده از کتاب اخبات می باشد. استاد صفایی در شبهای قدر تحفه هایی را بیان کرده اند. که دل های به گِل نشسته را از منجلاب ها آزاد می کند. امید است در شبهای قدر با مطالعه کتاب اخبات به قرب الهی برسیم. محمد مهدی پیری؛ میم، پ نوزدهم فرودین ۱۴۰۲