عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام: . . . کانَتْ أُمُّ الْبَنِینِ أُمَّ هَؤُلَاءِ الْأَرْبَعَةِ الْإِخْوَةِ الْقَتْلَی تَخْرُجُ إِلَی الْبَقِیعِ فَتَنْدُبُ بَنِیهَا أَشْجَی نُدْبَةٍ وَ أَحْرَقَهَا فَیجْتَمِعُ النَّاسُ إِلَیهَا یسْمَعُونَ مِنْهَا[۱] حضرت امام محمّد باقرعلیه السّلام می فرماید: . . . ام البنین که مادر این چهار جوان بود بعد از شهید شدن ایشان متوجه بقیع می شد و با جانگدازترین صدا برای آنان ناله و ندبه می کرد. مردم در اطراف او جمع می شدند و ناله وی را می شنیدند و گریه می کردند. 📗مجلسی، بحار الأنوار، ج ۴۶، ص۴۰